Dat was dan dat

Die vän med en bil heeft me geholpen. Ik vond het leuk om de afsluitingstest van SFI vandaag te doen!

Het ging typisch op z'n SFI's. Elke dinsdag beginnen we om 10 uur. Zo ook vandaag. Ik zat er met 2 extreem geslepen potloden en een gum helemaal klaar voor. Meer mensen gingen vandaag testen schrijven, en natuurlijk allemaal verschillende testen, dus voordat de voorbereidingen klaar waren, was het inmiddels iets voor 11-en. Ach ja, hoort allemaal bij de integratie, geduld oefenen!

Ik begon met het Leesgedeelte. Stond 80 minuten voor het eerste deel van het lezen. Daarmee was ik in 15 minuten klaar. En voor het tweede deel van het lezen stond 50 minuten. De surveillerende leraar keek ietwat verwilderd op dat ik na 10 minuten al klaar was. Toen een hele lange pauze omdat ik op 1 jongen moest wachten die tegelijk met mij de afsluitingstest deed. Na de lunch was het tijd voor het Schrijf deel. Daarin moesten we 2 mailtjes schrijven: 1 naar een vriend met studietips en 1 naar een winkel waar je regelmatig shopt om ze te vertellen wat je goed en minder goed aan ze vindt en welke aanbevelingen je hebt. Was blij toen ik het schrijfdeel klaar had.

Na het schrijven was het Luisteren en als laatste Praten. Het enige wat nog ontbrak bij het praten was een lekker kopje thee erbij. Heb echt gezellig zitten kletsen met de juf.

En nu is het wachten tot eind volgende week. Dan komt de officiële uitslag. Heb wel het gevoel dat het goed gegaan is. Maar ja, je weet het nooit heh......

Dinsdag is zo gek nog niet

Een niet te verklaren gevoel maakte dat ik vroeger, in het pré Rödön stadium, dinsdagen nooit zo interessant vond. Niet heel boeiend, vaak met vergaderingen en nog meer vergaderingen en nog een paar vergaderingen. 

De dinsdagen hier zijn anders. Niet alleen omdat we in Zweden zijn. Of eigenlijk juist ook wel. In de zomer hadden we het druk zat met alle formaliteiten voor persoonsnummer en bedrijf etc. En sinds oktober gaan we naar SFI. Ondanks dat het een bar grote groep is nu, heb ik er echt lol in. En het begint ook zijn vruchten wel af te werpen. Ik begrijp nu in ieder geval massa's meer dan toen ik in oktober begon. En je leert nog 's wat over Eritrees taartenbakken. Een van de Eritrese dames is afgelopen weekend bevallen van een zoon en een van haar Eritrese collega's had voor vandaag in de klas taart meegenomen. Best heel lekker. 

En Delnia uit Iran heeft zitten vertellen over de favoriete sporten in haar stad: boksen, karate en taikwando. Met haar moet je geen ruzie krijgen dus. (niet dat ik dat in de planning had overigens)

Een van de Afghaanse dames van een jaar of 40 heeft zitten vertellen dat ze pas hier op school schrijven heeft geleerd. In Afghanistan is ze nooit naar school geweest. Dus behalve een taal leren die heel ver van haar eigen taal afstaat, heeft ze ook het schrijven onder de knie gekregen. Kan ik alleen maar respect voor hebben. 

Ik hoop heel erg dat het overgrote deel van de SFI mensen mee zal doen in mijn fotoproject de komende maand. Daar moet een mooie fotodocumentaire van te maken zijn! 

Geduld

Vandaag was het weer een SFI dag.

De afgelopen keren SFI schoot het lekker op. De C-groep met eigen leraar, D-groep met eigen leraar. Uitleg, beetje praten, werken in ons werkboek en testen maken. Ons D-groepje is mooi klein: Poolse Katrin die al twee jaar in Zweden woont, Eritrese Mekdes die hard werkt en Marokkaanse Youssef die veel liever in Noorwegen wil zijn maar Noorwegen gaf hem geen visum. Overigens switched Youssef op dagbasis tussen de C- en de D-groep. Afhankelijk waar er een test afgenomen wordt, zorgt hij dat hij in de groep zit waar geen test gedaan wordt.

Maar goed, afgelopen dinsdag en vandaag zaten we dus met de C- en D-groepen bij elkaar. En dat vind ik een beetje veel van het goede. Ik ben niet van het geduldige soort. En helemaal niet als mensen consequent (dat dan weer wel) te laat komen. Wanneer we 's morgens beginnen komt er standaard een aantal 10 of 20 en sommigen zelfs meer dan 30 minuten te laat binnen zetten. En hetzelfde gebeurt natuurlijk bij de pauzes gedurende de dag. En oh my lord, bij de uitleg van de leraar of lerares dan kwekt een groot deel er gewoon doorheen. Er zat vandaag een oudere Afghaanse naast me die, no matter wie er aan de beurt was, alle antwoorden op vragen van de leraar door de klas brulde. Ook daarin was ze consequent: alle antwoorden waren fout.

Daar word ik beetje wispelturig van. Tijdens de vijfvoudige uitleg van de leraar, had ik de oefening al drie keer gemaakt. En na de uitleg kreeg men een uur, jawel een UUR, om de oefening te maken. Miss-ik-brul-alles-hardstikke-fout dacht dat het een group thing was en tetterde met haar Iraanse vriendinnen vrolijk een uur lang in het Perzisch over de Zweedse voorzetsels. Althans, ik denk dat ze daarover kwetterden. Of misschien ook niet want ook deze oefening had brulde ze weer fout door het lokaal.

Vandaag was een aanslag op mijn geduld. Tuurlijk heb ik ook weer dingen geleerd. En ik vind het magnifiek dat je deze taalcursus helemaal gratis aangeboden krijgt. Maar ik vind het lastig om mijn geduld te bewaren met mensen die minder gemotiveerd lijken, met mensen die er met de pet naar gooien.

Zo leer ik bij SFI meer dan alleen de taal....