Arme jongen

Aan alle kanten merk je dat het tegen het einde van het schooljaar aan begint te lopen.

Waar Mik anders 's morgens om 6 uur al naast ons bed staat, is hij nu met moeite om kwart voor 7 wakker te krijgen. En ik hoor al van veel meer ouders dat de respectievelijke kinders eerst niet in bed te krijgen zijn (is toch nog licht buiten, mam...) en 's morgens niet wakker te krijgen (het is al licht jongens, wakker worden!).

Ook bij de meeste van mijn leerlingen merk ik dat de eindeschooljaarsmoeheid heeft toegeslagen. Ze zijn met moeite de klas in te krijgen. Degenen met iPads zijn zo mogelijk nóg meer met Snapchat en Facebook bezig en willen liefst alleen maar klagen over wat er nog gedaan moet worden voor het einde van het schooljaar. Om dan met een lijdelijk gezicht achterover te zakken op de bank en verder te gaan Snapchatten.

Mijn Congolese Ugandees uit de 9e vindt het eigenlijk ook allemaal wel best. Ondanks dat hij pas een jaar hier is, staat hij er best heel goed voor en ziet hij ernaar uit om naar het gymnasium te gaan. Waarom zou je je dan nu nog heel erg druk maken om een zeepje dat je moet maken voor NO of om de handwerktheorie voor je handarbeid project. Met een beetje vriendelijk oppeppen en af en toe de verbale zweep erover, redden we het ook de komende 3 weken nog wel denk ik.

Hoe anders het voor een aantal anderen. In de voorbereidingsklas (de opvangklas voor nieuw aangekomen buitenlandse studenten) is een paar weken terug weer een aantal nieuwe leerlingen begonnen. In leeftijd variërend van 13 t/m 16/17 moeten de nieuwe mensen zich in deze paar weken voor de zomervakantie nog een hele hoop nieuwe dingen eigen maken. Maar ja, waar begin je als je in je thuisland niet eens lezen of schrijven hebt geleerd? In de voorbereidingsklas wordt natuurlijk aandacht aan de nieuwe taal, het Zweeds, gegeven. Maar het is geen Zweedse talencursus. Niet ah la SFI zoals wij gedaan hebben bijvoorbeeld. En voor zover ze niet in de voorbereidingsklas zitten, lopen ze mee in het gewone rooster in hun 'eigenlijke' klas. Vandaag kwam een van de jongens uit de voorbereidingsklas met handarbeid in de klas van mijn Congolese Ugandees zitten. De arme jongen leest geen letter in zijn eigen taal, laat staan dat hij het schrijft. En zijn Zweeds bestaat uit ja, nej en tack. Maakt niet uit welke vraag je hem stelt. Wat is dan het nut dat zo'n jongen (wel met studiebegeleider, dat dan weer wel) in de handarbeid klas komt zitten terwijl iedereen met een eigen handarbeid project bezig is? Hij heeft geen idee waar ze mee bezig zijn, er is geen klassikaal deel omdat iedereen al een paar weken bezig is met ieder zijn eigen handarbeid project. De arme jongen heeft toen maar een beetje in zijn telefoon zitten gluren.

Tja. wat moet je daar nou mee? Het is niet 1, 2, 3 op te lossen. Maar alles staat of valt wel met het leren communiceren als je het mij vraagt. De basis van het opbouwen van een nieuw bestaan in een compleet nieuw land/cultuur is wel dat je mensen kunt verstaan en je verstaanbaar kunt maken lijkt mij. De eerste aandacht zou het leren van de taal moeten zijn. En lezen en schrijven als dat nodig is. En daarna kan je eens gaan kijken hoe ze in een regulier schoolsysteem in kunnen stromen.

Gelukkig werkt het huidige systeem voor sommige leerlingen wel. Kijk naar mijn Congolese Ugandees. Maar die heeft dan ook het geluk dat hij aardig wat 'bagage' meebrengt. Maar voor degenen met minder geluk, daar hou ik mijn hart voor vast want die verzuipen in het het huidige systeem.

En helt vanlig tisdag

Vandaag was het weer een 'gewone' dinsdag. 

Nou ja, gewoon. Het was weer een SFI dagje en bij SFI is het nu weer een beetje chaos. Toen we begonnen in oktober waren er 2 leraren op een groep van zo'n 70/80 studenten. Vooral op dinsdagen was dat beetje behelpen want dan moesten we maar wat opdrachtjes doen zodat de leraren de handen vrij hadden voor de beginners. Vaak waren wij dan al na 20 minuten klaar terwijl je 1,5 uur voor een opdracht had. Dat was ta det lugnt (take it easy) level 2.0. 

En toen kwam Eric erbij. Eric is leuk. Eric houdt er niet van als je te laat komt. Dat matched niet met het grootste deel van de bevolking in de SFI klas. Dus het begon de eerste weken met Eric in de klas met mensen die in hun beste Zweeds uit moesten leggen waarom ze te laat kwamen. Eric heeft een strak programma en kan goed uitleggen. Dankzij Eric hebben we ook de Julkalendern ontdekt. 

Maar sinds afgelopen week is een van de andere leraren ziek. Dus nu zijn ze weer met zijn 2, maar de groep is inmiddels 2 keer zo groot geworden met nieuwe aanwas sinds vorige week. Vandaag werden we aan het werk gezet met het schrijven van een brief. En daarna ben ik maar verder gegaan in mijn Zweedse oefenboek. Normaal zou het zo zijn dat we dan aantal luisteroefeningen doen, dat er testen gedaan worden nadat je een hoofdstuk hebt afgerond in het oefenboek en dat we praatoefeningen doen. Maar dat zit er nu dus even niet in. 

Eric heeft me vandaag nog wel enorm geholpen met het nakijken van onze presentatie. Laat donderdag maar komen nu! 

Geduld

Vandaag was het weer een SFI dag.

De afgelopen keren SFI schoot het lekker op. De C-groep met eigen leraar, D-groep met eigen leraar. Uitleg, beetje praten, werken in ons werkboek en testen maken. Ons D-groepje is mooi klein: Poolse Katrin die al twee jaar in Zweden woont, Eritrese Mekdes die hard werkt en Marokkaanse Youssef die veel liever in Noorwegen wil zijn maar Noorwegen gaf hem geen visum. Overigens switched Youssef op dagbasis tussen de C- en de D-groep. Afhankelijk waar er een test afgenomen wordt, zorgt hij dat hij in de groep zit waar geen test gedaan wordt.

Maar goed, afgelopen dinsdag en vandaag zaten we dus met de C- en D-groepen bij elkaar. En dat vind ik een beetje veel van het goede. Ik ben niet van het geduldige soort. En helemaal niet als mensen consequent (dat dan weer wel) te laat komen. Wanneer we 's morgens beginnen komt er standaard een aantal 10 of 20 en sommigen zelfs meer dan 30 minuten te laat binnen zetten. En hetzelfde gebeurt natuurlijk bij de pauzes gedurende de dag. En oh my lord, bij de uitleg van de leraar of lerares dan kwekt een groot deel er gewoon doorheen. Er zat vandaag een oudere Afghaanse naast me die, no matter wie er aan de beurt was, alle antwoorden op vragen van de leraar door de klas brulde. Ook daarin was ze consequent: alle antwoorden waren fout.

Daar word ik beetje wispelturig van. Tijdens de vijfvoudige uitleg van de leraar, had ik de oefening al drie keer gemaakt. En na de uitleg kreeg men een uur, jawel een UUR, om de oefening te maken. Miss-ik-brul-alles-hardstikke-fout dacht dat het een group thing was en tetterde met haar Iraanse vriendinnen vrolijk een uur lang in het Perzisch over de Zweedse voorzetsels. Althans, ik denk dat ze daarover kwetterden. Of misschien ook niet want ook deze oefening had brulde ze weer fout door het lokaal.

Vandaag was een aanslag op mijn geduld. Tuurlijk heb ik ook weer dingen geleerd. En ik vind het magnifiek dat je deze taalcursus helemaal gratis aangeboden krijgt. Maar ik vind het lastig om mijn geduld te bewaren met mensen die minder gemotiveerd lijken, met mensen die er met de pet naar gooien.

Zo leer ik bij SFI meer dan alleen de taal....

Nog even SFI

Vanmorgen weer naar onze vrienden van de SFI geweest. Zijn er inmiddels wel 2 minder, want Eritrese Johannes en Italiaanse Helena hebben vorige week de nationale test gedaan en zijn geslaagd. Na de test hebben ze nog een halve dag op school doorgebracht om in hun lesboek te gummen. Iedereen schrijft erin (ondanks de waarschuwingen van de juffen) en iedereen gumt zich een ongeluk als ze naar een volgend niveau gaan of als ze van school gaan, omdat de boeken schoon ingeleverd moeten worden.

Het was maar een klein groepje dus vandaag: Eritrese Sirak (21) die al zo'n 2 jaar in Zweden is, Marokkaanse Jozef (jaar of 35) die getrouwd is met een Noorse en nu ongeveer 1,5 jaar naar SFI gaat, Eritrese Meknes (24) die hier ook al een tijdje is en vanmorgen had ze nieuwe haren en 2 nieuwelingen: Poolse Katrina (39) en Somalische Saïda (jong.. geen idee hoe jong).

Op dinsdag is het altijd een beetje schipperen. Van 10-14 zijn er dan altijd zo'n 60 leerlingen uit alle windstreken en in alle 4 SFI niveaus (A, B, C en D) en er zijn maar 2 juffen. Er wordt druk gezocht naar juf/meester 3 en 4, maar die zijn niet zo rap gevonden. Voor nu moeten we het dus met zijn allen doen met 2 juffen. Meestal worden we in groep D dan aan het werk gezet met oefeningen. Daar begint het schipperen al want het kopieerapparaat is vaker stuk dan dat het werkt en er zijn ook niet genoeg boeken voor allemaal. Vaak zijn de oefeningen dan óf een zoekplaatje omdat je maar beetje moet guessen wat er gekopieerd is óf je moet met 2 of 3 mensen met 1 boek doen. Ach, bevordert de integratie niewaar?

Vanaf 2 uur op dinsdag is alleen groep D nog op school. De rest staat óf buiten eindeloos te wachten op de enige bus naar Föllinge die om 5 uur vertrekt óf is per stokoude 34e hands auto op weg naar een ander wonderschoon oord in Krokoms kommun.

Waar bijna alle anderen verplicht zijn om naar SFI te komen (visum perikelen etc.), mogen wij zelf bepalen wanneer we wel en niet komen. Ik vind het best gezellig hoor, op SFI. En denk dat er een super mogelijkheid ligt om een heel mooie fotoreportage te maken. Je ziet er zoveel verschillende gezichten. Maar om nou te zeggen dat ik er echt heel veel leer? Ik heb heel veel profijt van de Zweedse lessen die ik bij meester Adrie in Amsterdam gevolgd heb. En daarom gaat dit me allemaal een beetje te langzaam. En dan de ongeorganiseerdheid van het gebeuren. Ik snap best dat het lastig is om alle 60 studenten bezig te houden en op hun niveau te laten werken. Maar je weet toch van te voren hoeveel mensen er komen? En op welk niveau ze werken? Dan heb je toch ook al dingen klaar liggen?

Ta det lugnt. Onze lessen beginnen officieel om 10 uur, maar als we voor 10.30 iets doen, dan is het een uitzondering.

Joh, we hebben morgen Miks verjaarsfeest. Heb zomaar het idee dat dat een super goeie oefening gaat worden voor ons Zweeds. Kan geen SFI tegenop!

Net-werken

Vandaag naar ons eerste 'netwerk-event' geweest. Was uitgenodigd om naar een get-together te komen van allemaal lokale ondernemers (hence the networking) om samen te luisteren naar een presentatie over sociale media. 

Right. 

Werd in Krokom gehouden, dus maar op een steenworp afstand van ons huis. En ach, kwaad kan het niet om zulke evenementen bij te wonen toch? Dus met goede moed en in mijn beste spijkerbroek naar het Krokoms Värdshus gereden. Twijfelde vanmorgen nog of ik mijn pak aan zou doen, met pumps. Blij dat ik dat niet gedaan had! Er waren in totaal denk ik zo'n 65/70 mensen. Gemiddelde leeftijd lag wel boven de 50 gok ik. Zat naast oude Kurt. Geen idee in welke business hij zit en tegenover 2 leuke dames, 1 met een dansschool en Eva is van Åres Kafferosteri (naar ik me heb laten vertellen, serveren ze daar écht heeeeel erg goeie koffie). Helena van Trampolin PR kwam het verhaal houden. 

3 uur lang heeft ze een zeeeeeeeeer algemeen verhaal gehouden over social media en met alle open deuren hoop ik dat ik door de tocht geen kou heb gevat. Maar er ging een wereld voor veel mensen open. Merkte heel veel scepsis over Facebook en Twitter. En Instagram was vele zelfs helemaal onbekend. Ben benieuwd hoe dat dan nu gaat: nu zijn alle mensen weer naar huis en nu? Gaan ze vanavond allemaal een Facebook account aanmaken? Verdiepen ze zich ineens in Twitter? 

Het was best gezellig hoor. En in ieder geval goed voor mijn Zweeds. En zal dan nu nog even #tweeten dat het #blog weer geupdate is. 

Fika

Ik had een heel rustige zondag in de planning. Gewoon ta det lugnt. Na een behoorlijk intensieve week gewoon even relax. En nu is relax meestal met ons 3. Of met ons 2. Of alleen. Alhoewel dat laatste wat minder relax is. Heb wel vaak iemand nodig om me even te stoppen. Even mijn hoofd (en de rest van mijn lijf) stil te laten staan en te genieten. Maar goed, een rustige zondag dus. 

Totdat ik vanmorgen na het opstaan een Facebook berichtje kreeg van Fia, de mama van Amanda (da's weer een heel ander verhaal. Een van de vele vriendinnen van Mik). Of we zin hadden om vanmiddag fika te doen in een cafeetje hier vlakbij. Nou schijnt het een heel ding te zijn als een Zweed of Zweedse je uitnodigt om fika te doen. Wat is nu beter om te integreren dan fika? Dus nadat we eerst met Fia naar de kerk waren gegaan voor een zondagsdienst for the Stora en de Sma, zijn we vanmiddag naar de Bryggstun in Undrom gelopen voor een heerlijke fika. 

Vond het best spannend hoor. Het is nogal wat om hier gewoon van begin af aan weer vriendschappen op te bouwen. Bij Mik gaat dat allemaal toch soort van vanzelf hier op school. Maar ik betrap mezelf er best regelmatig op dat ik dan weer loop te denken "oh maar weet ik wel genoeg te zeggen", "ben ik wel interessant genoeg", "zouden ze me wel aardig vinden". En meer van dat soort tobberijen.Terwijl ik weet dat als ik gewoon ta det lugnt doe, dat het leven dan zo'n stuk makkelijker is. Dus. 

Op weg naar de Bryggstun was het al wandelend af en toe even zoeken naar woorden, maar al met al was het wel heel gezellig. En Fia vond het ook gezellig. En nu ga ik niet denken "dat zei ze vast alleen om van me af te zijn op een elegante manier en ze wil vast nooit meer". Nee. Want Fia stelde zelf voor om volgende week samen even naar de 2e hands ski-markt te gaan. Praktisch en nuttig. En gezellig. 

Ta det lugnt!