De wondere wereld der psychiatrie

Sinds vorige week vrijdag ben ik aan het werk (als vikarie) in een groepshuis voor psychiatrische patiënten. Ieder heeft zijn eigen appartement, inclusief het personeel. Niet dat we daar nu allemaal een eigen stekkie hebben gekregen, maar er is een groot personeelsappartement waar de bewoners ook geregeld heen komen om kaart of yahtzee te spelen, om boos te zijn, om vragen te stellen of om gewoon te praten.

Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!

En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.

Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.

Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.

Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.

Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!

Een bom

Op deze doordeweekse woensdag was het feest. Fia vond het hoog tijd dat we de landelijke delicatesse zouden proeven. Geen surströmming gelukkig, maar semla. 

De semla is een gebak (zonder -je) dat typisch is voor deze tijd van het jaar. Het is trouwens niet iets wat typisch is voor alleen Zweden. In verschillende variaties wordt de semla ook in Denemarken, Noorwegen, Finland, IJsland, Faroe eilanden, Estland, Letland en Litouwen gegeten. Zo ongeveer vanaf half januari tot net na Carnaval is dit het gerecht dat je hier in alle soorten en maten ziet. 

Wat is het precies? Een zoete bol van luchtig deeg dat een beetje naar kaneel smaakt, daarin zit een dunne laag amandelspijs, daarop wordt slagroom zonder suiker gespoten en bovenop komt het bovenste stukje van de bol als afsluiter. Om het er nog feestelijker uit te laten zien, strooit men vaak een beetje poedersuiker. Voila! De calorieënbom op een schoteltje! 

En ik heb hem helemaal op. Overigens zonder amandelspijs erin, want dat vonden zowel Fia als ik een beetje too much. 

Ik langlauf van het weekend wel een rondje (of 2) extra. Dat vond ik het wel waard! 

Heleboel Lucia's, 1 sterrenjongen en rennende kerstmannen en -vrouwen

Al was het afgelopen zaterdag Lucia, werd het vrijdagavond al in de kerk gevierd, vandaag is het grote Lucia feest op school.

Miks kerstmannen muts lag al een paar dagen klaar, zodat we die vanmorgen niet zouden vergeten. En zijn rode vest moest schoon blijven want dat was een mooie kerstmannen jas. Huppelend ging hij vanmorgen naar school. Daar was het een drukte van jewelste, de Lucia's buitelden over elkaar in de gang, de pepparkaksgubben werden nog in de kleren gehesen in de garderobe en er liep 1 verdwaalde sterrenjongen.

Mik zag er nooit de lol van in om te verkleden en moest vanmorgen eerst even van de schrik bekomen dat werkelijk alle kinderen in de klas 'verkleed' waren voordat de muts op ging. Toen grote vriend Melder in zijn spijkerbroek en met zwart tshirt aan maar mét kerstmannenmuts voorbij stiefelde, was het ijs gebroken en holde Tomte Mik er in vol ornaat achteraan.

Toen ik wegging, zaten alle Lucia's, kerstvrouwen en -mannen en de pepparkaksgubben op de bank in de klas. De sterrenjongen dwaalde nog een beetje rond. Comes with the profession I guess....