De wondere wereld der psychiatrie

Sinds vorige week vrijdag ben ik aan het werk (als vikarie) in een groepshuis voor psychiatrische patiënten. Ieder heeft zijn eigen appartement, inclusief het personeel. Niet dat we daar nu allemaal een eigen stekkie hebben gekregen, maar er is een groot personeelsappartement waar de bewoners ook geregeld heen komen om kaart of yahtzee te spelen, om boos te zijn, om vragen te stellen of om gewoon te praten.

Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!

En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.

Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.

Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.

Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.

Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!

De zomervakantie begint! Op zijn Zweeds

Vandaag weer zo'n eerste keer van iets heel erg Zweeds. Iets heel Zweeds waar ik heel blij van word: de skolavslutning voor de zomervakantie. Ik kan me eigenlijk niet zo goed herinneren hoe dat in Amstelveen bij de Triangel ging. Ik geloof gewoon in de klas en dan nog een ijsje of zoiets en daarna stormt iedereen op de gebruikelijke tijd naar buiten en joelt dat het zomervakantie is. 

Hier wordt het serieus aangepakt. Miks groep was al weken in de weer om de liedjes voor het evenement vandaag in te studeren: de varm korv boogie en het alom bekende sommarlov (klapklapklap, niet te vergeten!). Gisteren is er nog in de kerk gerepeteerd door de hele school en vanmorgen was het dus tijd voor het echte werk. 

Mik moest op de gewone tijd op school zijn. Wij zijn na het wegbrengen meteen doorgegaan naar de kerk voor een goed plekje. En dat hadden we! Om half 9 kwam het hele spul binnen. Vanaf school waren ze in optocht achter de schoolvlag en de Zweedse vlag naar de kerk gelopen. Eerst kwamen de 'kleintjes' binnen. Volgend jaar is Mik geen kleintje meer. En het hele spul schoof zo de voorste kerkbanken in. Nadat iedereen zat, werd de presentatie door Vera en Tuva uit jaar 6 gedaan. Die kondigden alle liedjes (en het waren er veeeel!) met verve aan! 

Na een heleboel liedjes - gelukkig ook nog een paar covers van het Melodifestival - was de afsluiting aan de 6:orna. Na een bedankspeech werden de rode rozen door hen uitgereikt aan de kinderen die volgend jaar in de F:an op school komen. Zo'n lief gezicht, van die bomen van kinderen (ze zijn echt groot in de 6:an!) die dan rode rozen uitdelen aan kleintjes die het best allemaal heel spannend vinden. 

En daarna zongen we allemaal de Jämtlandssång en was het fika tijd. 

Nu is het vakantie. 10 weken lang heeft Mik zomervakantie. Behalve dat ik werk, gaan we natuurlijk ook nog een hoop zomerachtige vakantiedingen doen. Nu alleen het zomerweer nog!

Leuker kunnen we het niet maken. Spannender wel.

De Belastingdienst maakt het spannend. Het is inmiddels 17 dagen geleden dat ik de ingebrekestelling naar ze heb opgestuurd. 

14 dagen na ontvangst van de ingebrekestelling door de Belastingdienst, gaat de teller lopen. Als ze dan nog niks van zich hebben laten horen, dan moeten ze betalen. Maar ja, wanneer hebben ze precies de brief gekregen? Met de betrouwbaarheid van de Zweedse en Nederlandse post kan dat 3 of 4 of 5 dagen duren. Of misschien wel 6. 

En hoe lang duurt het dan voordat wij hier weer een brief ontvangen. 

Ik vind het maar spannend. Heel benieuwd hoe dit verder gaat. 

Girlpower

Wat een heerlijke bijzondere dag was het gisteren. De reünie was een eerste keer, maar zeker niet een laatste keer. Kletsen, delen, lachen en natuurlijk ook nog wat broodnodige fysieke inspanning. 

En to top it all off ook nog naar een top of the bill ijshockey match hier in Östersund! 

De volgende date is al gepland. Eind februari schaatsen in Revsund! 

Een ontmoeting op de vrijdagavond

Gisteravond kreeg ik 2 foto's via Facebook van Christel, onze bestest granne van across the road. 1 van een rendier op de trappen van de school en 1 van datzelfde rendier onderaan de trap bij ons appartement!? Ik steeg natuurlijk bijna op, want een rendier, zoooooooo dichtbij? 

Wat bleek nou: vrienden van Christel en Björn trainen rendieren. En een van deze rendieren, Frost, was nu op Rödön voor een soort van 'trainingsstage'. Frost heeft al een heel aantal keer meegedaan in reclamefilmpjes, in evenementen en gaat binnenkort meedoen in een videoclip van een Britse artiest. Deze clip wordt over 2 weken opgenomen in Stockholm en om te zorgen dat Frost in topshape is, was hij gisteravond hier op trainingsstage. 

Ik ontdekte het Facebookberichtje van Christel pas 1,5 uur nadat ze het gepost had (hoezo mobiel verslaafd...) maar wilde me de kans niet laten ontzeggen om Frost écht van dichtbij te zien. Lang leve SMS en ik ben naar de overkant van de weg gesprint. 

Jaja, in -20 door de sneeuw naar een rendier rennen. Hoe meer nordic wil je het hebben?