Weer geschoten...

Omdat je niet alle zondagen in Åre kunt langlaufen (nou ja, waarom niet eigenlijk....), hadden we vandaag weer een keer een walk-in photoshoot gepland.

De vorige keer was de locatie voor de shoot buiten op het voetbalveld van Rödön. Met de 50+cm sneeuw die er nu ligt, leek het geen goed idee om het weer buiten te doen. Met Byhuset op Rödön hadden we vandaag een super locatie voor onze eerste indoor walk-in photoshoot. Aangekondigd op Facebook, via Instagram en geflyerd in de buurt hadden we al een heel aantal boekingen voordat we vandaag daarheen reden. En omdat Byhuset vandaag - bij hoge uitzondering zo midden in de winter - ook open was voor fika, kwamen er nog een heel aantal nieuwe klanten bij.

Bijna alle locals waren de vorige keer al op de foto geweest. Nu kwamen onze klanten uit Östersund, Ås en zelfs een familie uit het zuiden van Zweden! Die waren overigens toevallig hier op bezoek en dachten lekker rustig fika te kunnen komen doen. Nee, ik heb ze niet gedwongen hoor! Slechts vriendelijk gemeld dat we vandaag op de bovenverdieping van Byhuset onze fotostudio hadden en dat ze daar meer dan welkom waren.

Al met al een goeie dag waarop we weer een hoop nieuwe mensen hebben leren kennen. Meer en meer mensen weten van ons bestaan. En meer en meer mensen weten dat Marco volgende week om deze tijd (bijna) gefinished is in Mora.

Nog een baan!

Vaak gaat het niet zo heel snel in sollicitatieprocedures hier in Zweden. Of althans, hier in Jämtland. Maar soms kan het ook wél snel gaan. Heul snel!

Vorige week donderdagavond zag ik een leuke advertentie op de website van het Zweedse arbeidsbureau. Daarin werd een English teacher gevraagd voor hier in Östersund. Niet heel veel meer informatie, maar wel genoeg om het aantrekkelijk te doen klinken. Meteen een CV gemaakt, een kekke mail erbij geschreven en de volgende dag naar Åre vertrokken.

Wat schetst mijn verbazing dat ik op zaterdagmiddag al een antwoord had van de meneer die de advertentie had geplaatst! De meneer in kwestie was (en is) de CEO van CELT. Het Centre for English Language Training. In de mail schreef hij dat hij enthousiast was over mijn CV en hij heeft me wat meer info over het project gegeven. En als ik na het lezen van zijn mail nog steeds interesse had in het project, dan zou hij me gaan bellen op maandag.

Nou en óf ik interesse had! Vanmiddag net voor het eten een heel gezellig gesprek gehad met Dónal en nu heb ik dus de klus! Ik ga vanaf juli dus ook werken als English language training consultant. Ik ga 3 kinderen Engelse les geven. Ze verhuizen in augustus naar Saudi Arabië (met vader en moeder) en voordat ze daarheen gaan, willen vader en moeder graag dat de kinderen zich wat zekerder voelen in het Engels.

Ik heb er heel veel zin in!

De ene baan is de andere niet

Het is mei. En in mei zou ik met mijn introductie voor de thuiswerk klus beginnen. Ik probeerde stiekem het nog een beetje uit te stellen. Tuurlijk, ben heel blij met de baan. Überhaupt met een baan, maar ik hoop nog altijd heel erg dat de Fransoos de hoek om komt zeilen met een uitnodiging voor een 2e interview. 

Maar goed, nu nog niet dus. En Jonathan van de thuiswerk klus belde wel. Dus nu staan mijn inwerkdagen gepland. Een keer van 7-16, een keer van 7-14, een keer van 15-22 en dan meteen de volgende dag van 7-16. Al die dagen ga ik met Sandra mee. 

Vind het best spannend. En blijf ondertussen nog hopen dat de Fransoos van zich laat horen. 

Jetzt geht's los! Maar dan op zijn Frans...

De blonde viking heeft de nodige informatie opgestuurd!

Heb net heel erg mijn best gedaan op mijn pitch voor de franse head honcho en deze opgestuurd. Nu is het afwachten. Heb alle standaard regels van het sollicitatiebrieven schrijven aan mijn laars gelapt, nou ja, bijna alle. Ik heb iets opgeschreven in de trant van dat ik denk dat hij mij moet hebben, dat ie niet verder hoeft te zoeken. Is overigens ook niks aan gelogen.

Ik vind het echt spannend.

Een blonde viking

Sportief en met keurige sokken. Zo ging ik vanmorgen naar Östersund voor mijn sollicitatie gesprek. Voelde toch best een kriebeltje, wat zeg ik, kriebel naarmate het uur u dichterbij kwam. Ik wil dit zo graag!

Omdat het bedrijf met de vacature nog geen officieel bedrijf heeft opgericht in Zweden, heb ik vanmorgen met hun tussenpersoon gesproken. Deze tussenpersoon werkt voor Peak Innovation. Een in aanzien staande organisatie die eigenlijk als een soort van matchmaker fungeert tussen bedrijven en mensen met coole ideeën voor in deze regio en researchers, marketeers, onderzoekers en al wat dies meer zij. Een bescheiden Frans sportmerk dat hun langlauf producten wil promoten en verder ontwikkelen in het mekka van de langlaufsport is precies zo'n bedrijf dat in het straatje van Peak past. Peak assisteert hen (dat Franse sportmerk dus) met het opzetten van hun bedrijf hier. Vandaar ook dat zij de eerste stappen verzorgen in het wervingsproces voor deze positie.

Nu had ik al eerder met mensen van Peak om tafel gezeten om te praten over ons eigen bedrijf. Peak zit midden in Östersund in een van de kantoren bij de Universiteit. Tomas had ik echter nog niet getroffen, tot vanmorgen. Het eerste kwartier hebben we eigenlijk alleen over onze verhuizing hierheen, het leren van de taal en ons eigen bedrijf gepraat. Heel gezellig en heel relaxed. We zaten in een klein vergaderkamertje met een ovaalvormige tafel. Tomas, prototype blonde viking, wees me dat ik kon gaan zitten en het viel me op dat hij toen niet tegenover me ging zitten (zoals ik zo vaak heb gezien bij dit soort meetings in Nederland), maar dat hij aan het 'hoofd' van de ovale tafel naast me ging zitten.

Uiteindelijk hebben we het natuurlijk ook over de positie gehad. Heb tussen neus en lippen door nog uitgevonden dat er in totaal 15 mensen gesolliciteerd hebben en dat er 4 (incl. mezelf) met een echt passend profiel bij zitten. Kern van de job is om in de opstartfase van het bedrijf te zorgen voor naamsbekendheid via sociale media, netwerk opbouwen en kantoor voorbereiden.

Volgende stap is dat ik mezelf introduceer bij de Franse grondlegger van het bedrijf. Tomas stuurt zijn referentie naar aanleiding van ons gesprek vanmorgen en ik stuur mijn verhaal dan dus naar Frankrijk en dan is het up to the French chief om te bestemmen of en zo ja wie hij wil uitnodigen voor een gesprek wanneer hij binnenkort hier in Östersund is.

Ik wil dit. Zoooo graag!

Dank voor het al het duimen. Ik blijf nog even door duimen dat de franse head honcho me uit gaat nodigen.

To be continued!

Nog meer werk?

Mmmh... uuuuh, ja. Nou ja, misschien. Ik heb voor komende donderdag weer een sollicitatiegesprek gepland staan. Tuurlijk, ik heb al een job. En daar ga ik in mei beginnen. Behalve als het gesprek van donderdag uitmondt in iets meer dan alleen een gesprek. 

Allereerst hebben we natuurlijk onze foto opdrachten. Meer en meer mensen lijken ons te vinden, dus dat is goed. Maar voor de aanvulling op de financiën is een baan erbij gewoon nodig. En daarbij is het ook handig voor het vergroten van ons netwerk. Want hoe langer we hier wonen, hoe meer we merken dat het een klein wereldje is hier in het Jämtse. Wat was het ook alweer: 6 degrees of separation? Heb je hier geen 6 degrees voor nodig hoor, met 2 of 3 red je het ook. En hoe leer je meer mensen kennen: precies, aan het werk. 

Maar goed, met al een baan op zak ga ik donderdag dus weer de hort op naar een sollicitatie gesprek. Een sportkleding fabrikant zoekt een e-commerce figuur die dingen hier kan gaan opzetten. De advertentie omschreef het allemaal veel langer, maar hier komt het wel zo'n beetje op neer. En omdat het van oorsprong een Frans bedrijf is, moet je behalve Engels ook goed Frans spreken. Ja en Zweeds natuurlijk. Tick, tick en tick in de box. Dus ik heb ze meteen een tailor made CV en brief gestuurd en nog geen half uur later had ik de uitnodiging in mijn mailbox. 

Ben heel benieuwd. Vind het ook spannend natuurlijk, maar ben nog meer nieuwsgierig dan dat ik het spannend vind. 

Voor de zekerheid, duimen jullie toch wel een beetje voor me? 

Aan het werk!

Na 100 sollicitaties, give or take a few, werd ik vandaag gebeld door Jonathan. Jonathan werkt bij de Hemtjänst in Nälden en was blij om te lezen dat ik geïnteresseerd ben in een sommer vikariat. De Hemtjänst is zoiets als de thuiszorg in Nederland en een sommer vikariat betekent dat je voor de zomer inzetbaar bent. Als alle anderen op vakantie zijn of gewoon even vrij, dan val ik voor ze in. Waarin? Dat kan van alles zijn. Kokswerkzaamheden: lijkt me niet verstandig om mij in de keuken te zetten... behalve als het alleen gaat om brood bakken. Schoonmaken en boodschappen doen voor mensen, invallen bij kinderopvang.

Komende maandagochtend om 10 uur ga ik met Jonathan praten en bespreken we de opties. Althans, als hij het in me ziet zitten natuurlijk. Ik heb er zin in!

Een Epiotisch feest

Na de hectiek van de Andra Chansen finale van het Melodifestival gisteravond, was het vandaag rustig wakker worden met de Vasalöppet. Om 8 uur vanmorgen gingen ze van start. Schijnbaar een beetje een chaotische start omdat het net waarachter de langlaufers moesten wachten niet omhoog ging. En daarbij was het ook nog eens een tropische 7 graden, dus het was een natte bedoening. In totaal deden er dit jaar ruim 15.000 mensen mee. 15.000 langlaufers die de 90 km van Sälen naar Mora wilden overbruggen. De winnaar (uit Noorwegen, grrrrrr....) heeft er zo rond de 4 uur over gedaan. En de laatsten? Die zijn nu nog bezig. 

Ik heb de mannen om half 11 met de Vasalöppet alleen gelaten omdat ik had afgesproken met Fia en Marianne om bij het meer te gaan grillen. Een serieuze beweging, grillen op zijn Zweeds. Ik vroeg me al af waarom Fia zo'n grote rugzak bij zich had. Wat bleek, ze had een boomstam aan houtblokken mee. En daarnaast nog allemaal andere handige grill dingetjes. Een oranje plastic doosje, speciaal voor lucifers. Mét een handig waterbestendig afstrijklaagje. Of hoe noem je zo'n zijkant van een luciferdoosje eigenlijk? Noedels, hamburgers, uitjes, sausjes, boter, deeg voor pinnbröd, deeg voor krabbelurer en thee. Natuurlijk ontbrak de thermos thee niet in de standaard grill uitrusting. We hadden een heerlijk plekje bij het meer: windstil, prachtig uitzicht met weerspiegeling van de besneeuwde bergen in het langzaam smeltende ijs van het meer. 

Om half 1 heb ik me teruggehaast naar huis want ik werd vanmiddag opgehaald door Mimi om naar Nälden te gaan. Da's een dorp zo'n 15 km verderop waar ik vanmiddag foto's moest maken van Mhret en Elsa. Mhret (23) komt uit Eritrea en Elsa (18) komt uit Zweden en ze zijn vrienden geworden in het project Vänner Utan Gränser. Mimi is de projectleider van dit project en heeft mij gevraagd om foto's te maken voor bij het stuk wat komende maand in de lokale krant komt. Mhret en haar tante hadden zich al vanaf vanmorgen vroeg ingespannen om een enorm Eritrees feestmaal op tafel te zetten. Het bescheiden 1 persoonsappartement stond helemaal vol met allemaal Eritrese feestelijkheden. Er werd geen foto gemaakt voordat we gegeten hadden. 

Na het eten was het tijd voor een Eritrese koffie procedure. Dat is niet even het knopje van de koffiemachine op Aan zetten. Nee joh! Da's een hele procedure. Eerst worden de bonen geroosterd. Als de kamer voldoende blauw staat, dan zijn de bonen goed. Dan worden ze gemalen en moet het even drogen op een kunstig gevlochten rieten onderzettertje. Daarna gaat de koffie in een mooi kruikje en wordt het kruikje op het vuur gezet, met een beetje water. Zodra dat bijna overkookt, dan wordt het in een ander potje gegoten en weer terug in het kruikje met wat meer water. En zo gaat dat nog een paar keer door. Enfin, je snapt dat het even duurde voordat we de geurige koffie in het goudgerande kopje gepresenteerd kregen. Maar lekker was het! Tussendoor en uiteindelijk ook na de koffie kreeg ik de kans om ook nog wat foto's te maken. Toen we na 2 uur aangaven dat we toch echt naar huis moesten, mochten we niet vertrekken voordat we een tas vol met Eritrese peuzels in onze handen hadden.

Toen ik thuis kwam, was Mik reuze nieuwsgierig waar ik geweest was. Eritree-wat? En wat zat er in de tas? Oh mam, mag ik asjeblieft de epiothische pannenkoekjes proeven? Groot feest. Mik wil de volgende keer dat ik naar Epiothische mensen ga graag mee. Voor de pannenkoekjes.

Morgen ga ik naar Lars. Lars woont hier zo'n 12 km verderop en heeft een volgens mij Ethiopische vriend, Abdu Shah. Het plan is dat ze gaan ijsvissen en dat ik daarvan foto's maak. Met het huidige weer, neem ik mijn zoomobjectief wel mee. Mogen zij het ijs op, ik blijf aan de kant!

Bij de buren

Vandaag ben ik op bezoek geweest bij de buren. Niet bij onze direct naast de deur buren, maar bij de buren die achter ons wonen. De buren van Bo På Rödön. Op de tekening op de website zie je meer huizen staan, maar vooralsnog is er 1 huis echt gebouwd. De showvilla. In de showvilla wonen Marit en Oskar en hun 3 kinderen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het huis van buiten niet echt spetterend mooi vind. Om niet te zeggen lelijk. Maar toen we binnen kwamen, wat een mooi kot is het!

Cecilia en ik waren door de projectleider van Bo På Rödön uitgenodigd om eens in het huis te komen kijken en om te praten over de marketingmogelijkheden. Het is een super ruim en licht huis. Het geeft echt zo'n Scandinavisch opgewekt gevoel zodra je binnen stapt. Het is praktisch ingericht en er zijn mooie en duurzame materialen gebruikt voor het huis.

Het was een leuke kennismaking met onze buren. En met de projectleider hebben we geanimeerd zitten praten over het gebruik van bijv. sociale media. Een onbekend en nu nog enigszins angstaanjagend fenomeen leek het. In de komende weken gaat de projectleider met een marketingdame om tafel om de strategie te bepalen en daarna komen wij weer aan de beurt om de verschillende elementen in te gaan vullen.

Dus, stay tuned en je hoort over een heel interessant nieuwbouw project hier vlakbij ons in het wonderschone Rödön!

Net-werken

Vandaag naar ons eerste 'netwerk-event' geweest. Was uitgenodigd om naar een get-together te komen van allemaal lokale ondernemers (hence the networking) om samen te luisteren naar een presentatie over sociale media. 

Right. 

Werd in Krokom gehouden, dus maar op een steenworp afstand van ons huis. En ach, kwaad kan het niet om zulke evenementen bij te wonen toch? Dus met goede moed en in mijn beste spijkerbroek naar het Krokoms Värdshus gereden. Twijfelde vanmorgen nog of ik mijn pak aan zou doen, met pumps. Blij dat ik dat niet gedaan had! Er waren in totaal denk ik zo'n 65/70 mensen. Gemiddelde leeftijd lag wel boven de 50 gok ik. Zat naast oude Kurt. Geen idee in welke business hij zit en tegenover 2 leuke dames, 1 met een dansschool en Eva is van Åres Kafferosteri (naar ik me heb laten vertellen, serveren ze daar écht heeeeel erg goeie koffie). Helena van Trampolin PR kwam het verhaal houden. 

3 uur lang heeft ze een zeeeeeeeeer algemeen verhaal gehouden over social media en met alle open deuren hoop ik dat ik door de tocht geen kou heb gevat. Maar er ging een wereld voor veel mensen open. Merkte heel veel scepsis over Facebook en Twitter. En Instagram was vele zelfs helemaal onbekend. Ben benieuwd hoe dat dan nu gaat: nu zijn alle mensen weer naar huis en nu? Gaan ze vanavond allemaal een Facebook account aanmaken? Verdiepen ze zich ineens in Twitter? 

Het was best gezellig hoor. En in ieder geval goed voor mijn Zweeds. En zal dan nu nog even #tweeten dat het #blog weer geupdate is.