The end

En zo was het dan eindelijk zover. Drie weken nadat we voor het eerst ons oog op de MacBook Pro hadden laten vallen, konden we onze eigen MacBook vandaag in onze armen sluiten. Maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot.....

Aan het begin van de middag heb ik op de site van de Zweedse post gecheckt of het pakket met onze Mac uit Halmstad eindelijk was bezorgd in de winkel in Östersund. En ja hoor! Vanmorgen om 10.54 was het door DLindgren van PostNord afgeleverd. Even bij mijn vriend van HQ geverifieerd of alles van onze order nu in de winkel klaar lag. Kwam bijna direct een antwoord van Andreas op mijn mail.

Andreas had vanmorgen rond 11 uur al contact gehad met de Östersund salesrep PA Nellfors. En de laatste zou contact met ons opnemen om een afspraak te maken voor het ophalen. Het was inmiddels ruim 3,5 uur nadat Andreas met de goeie man gesproken had. En wij hadden (natuurlijk) nog niks gehoord. Tussen de regels door las ik de verbazing van Andreas. Hij heeft met de store manager gemaild en gemeld dat wij vanmiddag alle spullen op komen halen.

Dus eind van de middag zijn we met opgewekt gemoed naar onze vrienden van Elgiganten gereden. De laatste 23 km tussen ons en onze nieuwe Mac......

In de winkel was PA Nellfors in geen velden of wegen te bekennen. Nee vertelde een lief jong jongetje van Elgiganten me stralend. Die is er maandag weer. Hah! Dan doen we het zonder die rare communicatief onhandige PA Nellfors dacht ik. Met mijn liefste glimlach heb ik het lieve jonge jongetje gemeld dat hij ons vast wel kon helpen omdat we alleen maar de spullen van onze order op kwamen halen. De glimlach had effect. Robin (want zo heette de lieverd) ging voor me op zoek. Mmmh, nee, zo'n laptop hadden ze niet op voorraad. Jawel hoor Robin, die heb je wel. Vers aangeleverd uit Halmstad staat ie ergens in dit grote Elgiganten pand. Oh uh. Nou, dan ga ik nu even voor u op zoek.

En lieve Robin hield woord. Na nog geen 5 minuten kwam hij trots weer aanstappen vanuit het beruchte kantoortje om te melden dat onze Mac inderdaad op het kantoor stond. Ik hoefde de factuur alleen nog maar even te controleren, hij wilde mijn Zweedse ID kaart nog even zien. En toen mocht ik naar het volgende loket. Zonder factuur, zonder iets. Robin zei me dat ik bij de kassa desk alleen maar onze bedrijfsnaam op hoefde te geven.

OK.

Geduldig als ik ben, beende ik weg naar de volgende stap. Op naar Victoria. Bij Victoria heb ik het hele prevelement nog een keer gedaan: hallo Victoria, ik kom de spullen van onze order ophalen. Op naam van ons bedrijf. Er staat een order in je computer. En ik wil graag de factuur van je. Victoria dook met rode wangen in haar computer en begon moeilijk te kijken. Gelukkig kon ze na een aantal minuten de order wel vinden. Of ik me alsjeblieft nog even wilde legitimeren. En toen kreeg ik de factuur en een kopie. Om daarna verder te mogen naar het volgende station. Om alles af te halen.

OK.

Bij het afhaalgebeuren moest ik eerst een nummertje trekken. Tuurlijk. Het is niet zo dat we al 3 weken op onze bestelde spullen wachten. Het is helemaal niet zo dat ik enige klantenservice van de goeie mensen van Elgiganten had verwacht. Dus ik heb braaf een nummertje getrokken. De mannen waren inmiddels vertrokken naar de nieuwe Toys R Us om nog een blik op het assortiment daar te kunnen werpen voordat de winkel dichtging. Ik heb Mien op haar sandalen hele verhalen horen ophangen tegen de Elgiganten-afhaalman. Over haar Samsung die het niet deed. En wat ze er allemaal al aan gedaan had. En de Elgiganten-afhaalman was van het geduldige soort en hoorde alles eerst eens aan voordat hij iets ging doen. Vond het wonderlijk dat een afhaalman zich met reparaties ging bemoeien. Zeker omdat de rij achter me steeds verder groeide.
Maar goed. Na 20 minuten was Mien met de kapotte Samsung klaar en was ik aan de beurt.

De Elgiganten-afhaalman kreeg helemaal rode konen. Zou het door mijn colbertje komen? Of mijn hakken? Of gewoon omdat ik nogal straight to the point was. De lieverd speerde het magazijn in en kwam bijna linea recta terug met een grote tas.

Met onze Mac. En de rest. Alle spullen zaten er in!

En zenuwachtige Simon? Ik denk dat hij alles vanachter de luxaflex in het beruchte kantoortje heeft aangegluurd. En nu dolblij is dat we de winkel uit zijn.

Als het aan mij ligt, komen we daar ook nooit meer terug.

Belastingdienst. The sequel.

Ah ja! Dat is er natuurlijk ook nog. Ons ongoing gedoe met de Belastingdienst.

Nou is de Belastingdienst angstvallig stil gebleven sinds ik ze op 17 februari de ingebrekestelling heb gestuurd en de 4 klachten. De Nationale Ombudsman daarentegen is wel van de communicatie. Online heb ik bij hen het hele verhaal gedaan en er kwam per ommegaande een bevestiging dat ze mijn verhaal hadden ontvangen, 4 dagen daarna kwam er een brief met dossiernummer en uitleg over de verdere gang van zaken en vorige week kregen we een mail.

Daarin stond dat het volgende:

De Nationale ombudsman ontvangt relatief veel (spoedeisende) klachten over toeslagen. Daarom heeft de Nationale ombudsman speciale afspraken gemaakt met de Belastingdienst voor het oplossen van klachten zoals die van u. Graag informeer ik u met dit bericht over de behandeling van uw klacht.

Uw e-mail is voorgelegd aan de Belastingdienst

Wij hebben uw klacht op 17 maart 2015 voorgelegd aan de Belastingdienst, met het verzoek deze met spoed te behandelen. Afspraak is dat de Belastingdienst alles in het werk stelt om uw probleem binnen twee weken op te lossen. Als dit niet mogelijk is, zal de Belastingdienst binnen de genoemde termijn van twee weken contact met u opnemen. De Nationale ombudsman laat de verdere behandeling van uw klacht over aan de Belastingdienst.

Nu weet ik ook al via kennissen van ons uit Nieuw-Zeeland dat we zeker niet alleen zijn. Heck, google even op Belastingdienst en toeslagen, dan rollen de 100-en berichten zo over je scherm.

Lijkt me dat in ieder geval het geld van de ingebrekestelling binnen is, want we hebben per slot niks van de Belastingdienst gehoord in de 2 weken die ervoor stonden. Gaan we de hele 60 euro (maximum bedrag) verbrassen!

En dan nog maar eens zien of het de Belastingdienst behaagd om binnen 2 weken na het epistel van de Nationale Ombudsman ons te informeren.

Wordt vervolgd.

Frustrerend, irriterend, vermoeiend. Yep, de Belastingdienst.

Diepe zucht. Tot 10 tellen. Nee, tot 100. Ben inmiddels al tot 3 miljoen 400 duizend 23. En nog ben ik het gevoel niet kwijt. Gefrustreerd, geïrriteerd (tot de 1000e graad!) en oeverloos vermoeid. 

De Belastingdienst heeft ze echt niet allemaal op een rijtje! Je herinnert je misschien nog wel mijn relaas van februari. Dankzij de tip van Viool heb ik meteen de Ingebrekestelling verstuurd. Ook heb ik mijn klacht gestuurd naar de Belastingdienst maar vooral ook naar de Nationale Ombudsman. 

Nadat ik alles nog een keer gelezen had en gegoogled, heb ik ervoor gekozen om in ieder geval al wel een eerste bedrag (minimaal) over te maken. Als teken van goede wil (ondanks dat ik mijn twijfels heb over hun berekening). Maar om nou straks met bevroren tegoeden in Nederland te zitten, vond ik ook weer zowat. 

En weet je wat we nou vandaag krijgen? Twee brieven. Eentje van meneer Blankestijn van kantoor Enschede. En een acceptgiro uit Heerlen. Zo makkelijk. Dan kon ik meteen vast voor de volgende keer het klaar zetten.

Say what?? Geen reactie op de klachten? Geen reactie op de Ingebrekestelling? 

En nee, ik ga ze niet bellen. Na de feestelijke start van de dag vandaag met mijn Nigeriaanse vrienden en dan nu deze 2 ultiem suffe brieven, heb ik geen behoefte om weer voor oen uitgemaakt te worden door een chaggerijnige telefoonman van de Belastingdienst. Ik denk dat ik mijn Nigeriaanse vrienden eens ga vragen hoe ze dat doen, dat spammen. En dan alleen naar de Belastingdienst!

Gezonde zorg

Er is al veel geschreven over de gezondheidszorg in Zweden; over de wachtlijsten, over de kwaliteit van de zorg en over de arbeidsmogelijkheden in de zorg.

Onze ervaring met de gezondheidszorg hier in Krokoms kommun is in ieder geval tot vandaag heel positief. Met mijn dikke medisch dossier onder de arm, ben ik hier na de huisarts direct bij een specialist in het ziekenhuis van Östersund geweest. En omdat ze de Nederlandse foto's en verhalen wel heel leuk vonden, maar ook graag zelf wat beelden aan mijn toch al aanzienlijke dossier wilden toevoegen, werd ik binnen no-time opgeroepen voor een ultrasound. Behalve dat de respectievelijke artsen en verpleegkundigen heel vriendelijk waren, was het ook heel plezierig om te merken dat ze niet óver me praten maar mét mij. Met de ultrasound mocht ik ook helemaal meekijken en ging de arts me van alles uitleggen over wat hij zag.

Vandaag ontvingen we een brief van de Folktandvården, voor Mik. Of Mik asjeblieft zich op 2 februari om 11.40 wil melden bij de tandarts voor controle. Niks geen gedoe met uitzoeken waar een goeie tandarts zit, je in laten schrijven enzo.

Met al onze persoonsnummers in het systeem, weet men alles. En weet men dus ook wanneer het weer tijd is voor een tandartscontrole. Je kunt er zo je ideeën over hebben, ik ervaar het nu in ieder geval als heel praktisch!