Ondoorgrondelijk

Er zijn van die verrassingen die grappig zijn. Onbegrijpelijk, maar wel grappig. Niet te vatten hoezo of waarom, maar het doet je wel grinniken. Over wie ik het heb? 

Yep, de Belastingdienst. Leuker kunnen ze het niet maken, alhoewel...

Ik checkte net mijn Nederlandse rekening en zag daar tot mijn stomme verbazing dat de Belastingdienst afgelopen week een aanzienlijke som gestort heeft. Teruggaaf met daarbij een niet te traceren nummer als kenmerk. Heb alle correspondentie die ik hier van de Belastingdienst heb er nog eens op nagezocht, maar geen enkele brief heeft ook maar een kenmerk dat een beetje in de buurt komt. 

Ik zou zeggen dat ik niet op mijn achterhoofd gevallen heb, maar ik ben alláng de draad kwijt hoe de Belastingdienst rekent met mensen die geëmigreerd zijn. Welke regels ze dan aanhouden en hoe vaak die regels veranderen. De brieven die ze sturen zijn gedateerd in de toekomst en er lijken gewoon brieven kwijt te raken waardoor: 

1. Teruggaves totaal onverklaarbaar lijken

2. Je daarna als complete verrassing weer een heleboel moet betalen

Ik durf er eigenlijk niet aan te komen, aan het geld van de Belastingdienst. Het is een soort van rondpompen van Euros lijkt het. Nu zijn de Euros weer even op mijn rekening gezet, maar ze kunnen daarna weer met dezelfde vaart terug naar de Belastingdienst omdat ze dan hebben bedacht dat je weer iets moet gaan betalen. 

Ondoorgrondelijk. 

Morgen ga ik mijn kristalheldere bezwaarschrift schrijven. Niet tegen de teruggaaf, maar tegen de - overigens ook totaal onbegrijpelijke - aanslag die eerder deze week kwam. 

Zou toch wat zijn als de Belastingdienst nu gewoon een maandelijkse storting op mijn Nederlandse rekening zou doen. One can always dream... 

De aftrekbare kosten van mijn fiscale partner

Alles in het nette natuurlijk.

Hebben ons net ingespannen om een heel boekwerk van onze vrienden van de Belastingdienst door te werken. De vrienden zijn na 8.459 brieven over 2013 - en daarvoor - inmiddels gevorderd tot jaar 2014. Dat is op zich al een applausje waard. Een paar weken geleden kregen we een boekwerk met zo'n 68 vragen (onderverdeeld in a t/m t per vraag) toegestuurd. De Belastingdienst zou de Belastingdienst niet zijn als ze er niet een enorm indrukwekkende toelichting hadden bijgedaan. De toelichting alleen besloeg al zo'n 110 pagina's. Allemaal bedrukt in lettergrootte 8!

Marco en ik zijn er eens gezellig voor gaan zitten vanmorgen.

Kiest u voor heel 2014 voor behandeling als binnenlands belastingplichtige was een vraag die 16 keer voorkwam in het boekwerk.
Of ik in heel 2014 een fiscale partner had hebben ze me, voor de zekerheid denk ik dan?, ook zo'n 20 keer gevraagd.
En dan ben je bij vraag 63 en dan moet je de antwoorden van vraag 15 gaan overnemen. Waarom heb je dan in vredesnaam vraag 63 bedacht?
Soms hadden ze het een beetje spannend gemaakt want dan stond er in lettertype 6 schuin gedrukt tussen gefrommeld dat als je het hokje 24 vragen terug had aangekruist, dat je dan deze vraag met 13 subvragen niet hoefde in te vullen. Behalve als je de vraag op bladzijde 21 links boven met ja had beantwoord. Dan moest je de 7e subvraag wel doorlezen en misschien beantwoorden.

Voordat we uit Nederland vertrokken heb ik notabene nog verschillende ochtenden met de vrienden gebeld om te zorgen dat we al het papierwerk afgerond hadden voordat we weg gingen. Zodat we niet tot in lengte van dagen nog van die feestelijke blauwe enveloppen zouden krijgen.

Benieuwd hoe het nou weer gaat met dit ingevulde boekwerk. Ik gok dat ze er zo'n 6 maanden over doen voordat ze dit überhaupt behandeld hebben. En dan sturen ze vast nog een addendum om in te vullen. Wedden?

De Belastingdienst, part 843.549 and counting

Ah ja! Zou het bijna vergeten. De Belastingdienst heeft eindelijk ook weer een keer van zich laten horen.

Er ligt nog een dik pakket papier te wachten om ingevuld en teruggestuurd te worden. We hadden het M-formulier al ingevuld, maar we doen het graag nog een keertje over. Met 68 dichtbedrukte pagina's voelt het niet als dunnetjes overdoen trouwens.

Maar goed, dit keer kregen we een envelop over de kinderopvang toeslag van 2014. Gaat de goede kant op dacht ik al, da's per slot het jaar dat we naar Zweden verhuist zijn. En het werd alleen maar beter, want dit keer krijgen we geld terug.

Nu is de vraag natuurlijk altijd nog: wanneer? Wanneer komt dit geld terug? En komt dit geld ech terug of gaan ze nog een manier vinden dat er nog ergens iets verrekent moet worden?

Zou het een erg zwart gat worden als we helemaal geen post meer krijgen in zo'n kekke blauwe envelop? Naaaaah, denk het zomaar niet!

Uuuuh, tja, mmmmmmh....

Rare jongens die Zweden.

Herinner je je nog dat ik een eeuwigheid geleden (10 maanden of zo) gesolliciteerd had op een functie als controllant op het vliegveld hier? Ik was het eerlijk gezegd allang weer vergeten.

Totdat de mina van het bedrijf me 3 maanden geleden belde. Of ik nog in de markt was. Ach, in de markt ben ik altijd. En toen was het modersmålsverhaal nog net niet rond. Ik dacht al (enigszins hebberig): misschien kan ik ze wel tegen elkaar uitspelen. Little did I know!

Goed. Ik was dus nog in de markt. Toen kreeg ik, vrij snel na het telefoontje eigenlijk, allemaal testen gemaild die ik moest gaan doen. Vragen over mijn mensenkennis, mijn technische kennis (ik moest ook lachen toen ik die test opende) en over mijn taalkennis. Niet gezegend met veel geduld, heb ik alles meteen ingevuld en teruggestuurd.

En toen bleef het stil. Zal vast aan die testen hebben gelegen dacht ik al. Ze hebben zeker heel technische mensen nodig.

Tot deze week! Werd ik gisterochtend ineens gebeld door de mina van het bedrijf! Of ik morgen (vandaag dus)  op gesprek kon komen. Uuuuh, tja, mmmmmmmmh... zonde eigenlijk om nee te zeggen. Dus in het kader van je weet nooit heb ik ja gezegd en had ik voor vandaag om 1 uur afgesproken. Precies tussen mijn 2 jobs door.

En nu heeft mina afgebeld. Tja, ze moest ineens naar Stenstavik. Sure. En of we het even konden verschuiven.

Nu is het klaar. Nu heb ik wel geduld genoeg gehad. En ik heb het ook veel te leuk met mijn modersmålskinderen. Vanmorgen kwam de 3-jarige Engels Zweedse me al stralend tegemoet rennen. Heeft ze hiervoor nog nooit gedaan, toen dook ze alsmaar weg bij haar vader. Vanmorgen niet hoor. "Jooooo!" en we hebben het reuze gezellig gehad met The Wheels on the Bus (krijg je dan de hele dag niet meer uit je hoofd, dat wijsje) en met de andere liedjes van Fun English. En daarna bij de Amerikaans Zweedse zusjes was het een hele club kids die zich om me heen en op me installeerde. We hebben Engelse spelletjes gedaan en liedjes gezongen en waar de zusjes eerst pertinent weigerden om iets Engels te zeggen, beginnen ze nu langzaam maar zeker ook in het Engels te antwoorden.

Die mina kan lekker in haar sop gaar koken.

Ik blijf bij mijn kids!

Nog eentje dan. Over de postpakkettenboer.

I know, waar maak ik me druk om. Maar er zijn van die dingetjes, die worden dan tot een principe zaak. En dit is er zo een.

Het principe is dat je werkt voor de klant. Dat je je best doet voor de klant. Dat je luistert, nadenkt en dan een plausibel antwoord formuleert. En als je geen antwoord weet, dat je de klant informeert en/of samen met de klant op zoek gaat naar een plausibel antwoord.

Zo werkt het niet bij PostNord.

Ik heb deze week inmiddels 4 mails van 4 verschillende mensen ontvangen. Ze kennen elkaar geen van allen blijkbaar en werken met stand-alone computers, want ze vragen allemaal hetzelfde.

Heb net de hele bups in 1 email verteld wat er allemaal in het pakje zat. Met plaatjes erbij. En de meest gedetailleerde beschrijving die ik kon vinden. En ja, ik moet bekennen, ik ben ook wel een beetje gemeen geweest. Ik heb er wel een ietsiepietsie klein beetje bij verzonnen. Omdat ik benieuwd ben of ze echt gaan zoeken in het Lost&Found departement. En wie weet wat ze daar allemaal tegen komen.

Dus Sandra, Anna, Agnes, Linnéa, Per, Emma en Per2 hebben nu allemaal precies dezelfde informatie over wat er in het pakje gezeten heeft. Ik zie het al helemaal voor me dat ze bij de deur van Lost&Found dan helemaal verbaasd zeggen "Heh, jij ook hier?", "En jij ook al?".

Wedden dat ze daarna sturen me allemaal afzonderlijk een mail sturen in de zo kenmerkende PostNord communicatie stijl:

I did not find any of the contents of your missing parcel. It was sent as a first class letter, so there is no reimbursement involved. Your case is now closed. 
We hope you continue to trust us with your parcels. 

Yep. That's how they roll.

Laten we het er maar op houden dat communicatie niet hun sterke kant is.

The end

En zo was het dan eindelijk zover. Drie weken nadat we voor het eerst ons oog op de MacBook Pro hadden laten vallen, konden we onze eigen MacBook vandaag in onze armen sluiten. Maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot.....

Aan het begin van de middag heb ik op de site van de Zweedse post gecheckt of het pakket met onze Mac uit Halmstad eindelijk was bezorgd in de winkel in Östersund. En ja hoor! Vanmorgen om 10.54 was het door DLindgren van PostNord afgeleverd. Even bij mijn vriend van HQ geverifieerd of alles van onze order nu in de winkel klaar lag. Kwam bijna direct een antwoord van Andreas op mijn mail.

Andreas had vanmorgen rond 11 uur al contact gehad met de Östersund salesrep PA Nellfors. En de laatste zou contact met ons opnemen om een afspraak te maken voor het ophalen. Het was inmiddels ruim 3,5 uur nadat Andreas met de goeie man gesproken had. En wij hadden (natuurlijk) nog niks gehoord. Tussen de regels door las ik de verbazing van Andreas. Hij heeft met de store manager gemaild en gemeld dat wij vanmiddag alle spullen op komen halen.

Dus eind van de middag zijn we met opgewekt gemoed naar onze vrienden van Elgiganten gereden. De laatste 23 km tussen ons en onze nieuwe Mac......

In de winkel was PA Nellfors in geen velden of wegen te bekennen. Nee vertelde een lief jong jongetje van Elgiganten me stralend. Die is er maandag weer. Hah! Dan doen we het zonder die rare communicatief onhandige PA Nellfors dacht ik. Met mijn liefste glimlach heb ik het lieve jonge jongetje gemeld dat hij ons vast wel kon helpen omdat we alleen maar de spullen van onze order op kwamen halen. De glimlach had effect. Robin (want zo heette de lieverd) ging voor me op zoek. Mmmh, nee, zo'n laptop hadden ze niet op voorraad. Jawel hoor Robin, die heb je wel. Vers aangeleverd uit Halmstad staat ie ergens in dit grote Elgiganten pand. Oh uh. Nou, dan ga ik nu even voor u op zoek.

En lieve Robin hield woord. Na nog geen 5 minuten kwam hij trots weer aanstappen vanuit het beruchte kantoortje om te melden dat onze Mac inderdaad op het kantoor stond. Ik hoefde de factuur alleen nog maar even te controleren, hij wilde mijn Zweedse ID kaart nog even zien. En toen mocht ik naar het volgende loket. Zonder factuur, zonder iets. Robin zei me dat ik bij de kassa desk alleen maar onze bedrijfsnaam op hoefde te geven.

OK.

Geduldig als ik ben, beende ik weg naar de volgende stap. Op naar Victoria. Bij Victoria heb ik het hele prevelement nog een keer gedaan: hallo Victoria, ik kom de spullen van onze order ophalen. Op naam van ons bedrijf. Er staat een order in je computer. En ik wil graag de factuur van je. Victoria dook met rode wangen in haar computer en begon moeilijk te kijken. Gelukkig kon ze na een aantal minuten de order wel vinden. Of ik me alsjeblieft nog even wilde legitimeren. En toen kreeg ik de factuur en een kopie. Om daarna verder te mogen naar het volgende station. Om alles af te halen.

OK.

Bij het afhaalgebeuren moest ik eerst een nummertje trekken. Tuurlijk. Het is niet zo dat we al 3 weken op onze bestelde spullen wachten. Het is helemaal niet zo dat ik enige klantenservice van de goeie mensen van Elgiganten had verwacht. Dus ik heb braaf een nummertje getrokken. De mannen waren inmiddels vertrokken naar de nieuwe Toys R Us om nog een blik op het assortiment daar te kunnen werpen voordat de winkel dichtging. Ik heb Mien op haar sandalen hele verhalen horen ophangen tegen de Elgiganten-afhaalman. Over haar Samsung die het niet deed. En wat ze er allemaal al aan gedaan had. En de Elgiganten-afhaalman was van het geduldige soort en hoorde alles eerst eens aan voordat hij iets ging doen. Vond het wonderlijk dat een afhaalman zich met reparaties ging bemoeien. Zeker omdat de rij achter me steeds verder groeide.
Maar goed. Na 20 minuten was Mien met de kapotte Samsung klaar en was ik aan de beurt.

De Elgiganten-afhaalman kreeg helemaal rode konen. Zou het door mijn colbertje komen? Of mijn hakken? Of gewoon omdat ik nogal straight to the point was. De lieverd speerde het magazijn in en kwam bijna linea recta terug met een grote tas.

Met onze Mac. En de rest. Alle spullen zaten er in!

En zenuwachtige Simon? Ik denk dat hij alles vanachter de luxaflex in het beruchte kantoortje heeft aangegluurd. En nu dolblij is dat we de winkel uit zijn.

Als het aan mij ligt, komen we daar ook nooit meer terug.

Spannund!

Eerst zat er 1100 km tussen en nu zijn het er nog maar 23!

Met het parcel tracking ID dat ik van Andreas heb gekregen, heb ik net gecheckt dat de MacBook vanmorgen om 10.54 is afgeleverd in de Elgiganten winkel in Östersund. En nu dan? Zit zenuwachtige Simon te sidderen tot we het af komen halen? Maakt hij er een cadeautje van? Legt hij samen met Knut de rode loper uit?

Om nou te voorkomen dat Simon helemaal in de rode vlekken schiet, heb ik eerst Andreas maar gemaild om te vragen of we dan nu eindelijk onze onze bestelling op kunnen halen.

UPDATE // JUST IN // BREAKING NEWS

Right. Dus Andreas zit er wel bovenop. Die mailt en SMS-t me net dat hij vanmorgen de salesrep in de winkel in Östersund heeft gevraagd om met ons contact op te nemen om een tijd af te spreken wanneer we de spullen op kunnen komen halen.

Guess van wie we niks gehoord hebben? Juistem! Die salesrep. Ik stem voor om Andreas te clonen en hier in de store in Östersund neer te zetten.

Once upon a time...

Was er eens een MacBook. Eén allenige MacBook in een land dat ruim 10 keer zo groot is als Nederland. De MacBook woonde in een winkel in Halmstad. Een beetje alleen, want er waren geen MacBook vrienden.

Nu woonden er zo'n 1100km verderop, in hetzelfde land, een paar mensen die heel graag de MacBook een goed huis wilden geven. Een gezellig huis. Met veel aandacht voor MacBook. Lots of tender love and care. Maar in de winkel wilden ze geen afscheid van MacBook nemen. Als we MacBook wilden, moesten we hem maar komen halen.

Gelukkig was er een pientere meneer die de baas was van de baas van de winkel. En die pientere meneer heeft gezorgd dat MacBook nu  met een speciale koerier onderweg is naar ons.

Nou ja.. bijna naar ons.

Echt waar. Andreas van het hoofdkantoor heeft onze order onder zijn hoede genomen en ik heb net bevestiging van hem gekregen dat onze MacBook - als alles goed gaat - morgen hier is, tezamen met de rest van de order. Dan krijgen we een telefoontje en kunnen we het hele pakket afhalen in de winkel. Bij zenuwachtige Simon.

Oh ja, en we krijgen de gereden kilometers van de afgelopen keer en de komende keer vergoed.

Is het de goden verzoeken om nu al te zeggen "All's well that ends well"?

Aaaaaaaargh!!!

Right. Dus je weet nog wel van die Fransman heh? Van die Fransman die hier die hele leuke baan had geadverteerd.

Het is inmiddels 6 weken geleden dat ik het gesprek bij Peak Innovation gehad heb. En ik had (en heb) er wel een beetje genoeg van dat ik helemaal niks hoor uit Frankrijk. Gisteren heb ik de stoute schoenen aangetrokken en naar ze gebeld. Mijn beste Frans kon de telefoniste niet bekoren en - nadat ze zei dat ze had geprobeerd om de baas te pakken te krijgen - werd ik afgepoeierd dat ik maar een mail moest sturen. Pff.. ja, nóg maar een mail. Heb het natuurlijk wel gedaan.

En weer geen antwoord.

Vanmiddag heb ik toen de Zweedse contactpersoon gepolst. Of hij misschien nog iets gehoord had. Aardige kerel hoor (dat is die leukerd van het interview) en die reageert tenminste ook meteen. Die snapt wat communicatie is. Het is nu dus echt zo dat deze ronde van de rekrutering in handen is van de Fransen en het enige dat hij wist is dat er wel 1 iemand geïnterviewd is.

KLOENK! Daar zakte de moed me in de schoenen. En ik ben dus niet geïnterviewd. Tja, who knows misschien gaat dat nog komen. Maar ik heb sterk mijn twijfels.

En ik ben teleurgesteld.

Maar goed dat ik in ieder geval de Hemtjänsten nog heb.

Verrassing

Heb ik net een blog geschreven over hoe zakelijke communicatie hier (heel vaak) anders gaat dan ik gewend ben, werd ik net gebeld door de chef van de Hemtjänsten. Keurig op tijd en lekker direct. Het gebeurt dus wel! 

Morgen en vrijdag ga ik weer aan de slag. Gelukkig geen avonddiensten, morgen een kortje van 7-14 en vrijdag een dienst van 7-16. 

Bring it on. 

PS heb vanmiddag trouwens de Fransman nog een aanminnig mailtje gestuurd. 

I am not alone!

De gemoederen zijn weer enigszins bedaard. Alles wat ik kon doen voor mijn vrienden bij de Belastingdienst, heb ik gedaan. Formulieren geprint, brieven ondertekend, enveloppen gepost. 

Natuurlijk heb ik het nodige op Twitter en Facebook geplaatst. Ook naar @Belastingdienst. Geen idee wat zij met hun Twitter account doen. Waarom ze überhaupt een Twitter account hebben. Er komt in ieder geval nooit reactie wanneer je iets naar hen tweet. Wellicht ook wel begrijpelijk, want als ze daar eenmaal aan zouden beginnen, dan zou er nóg minder terecht komen van het eigenlijke werk van de Belastingdienst. 

In de Facebook groep van Nederlandse mama's in het Buitenland vond mijn gefrustreerde klaagzang over deze nieuwe Belastingdienstsoap gehoor. Ik ben zeker niet alleen. Van Australië en Nieuw-Zeeland tot Duitsland. Van Noord-Noorwegen tot Qatar. Het lijkt wel alsof de Belastingdienst - en de onvolprezen automatisch gegenereerde brieven uitspuwende computersystemen - het eng vindt als Nederlandse mensen in het buitenland wonen. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen, waar het wel goed gaat. Maar het troost me wel dat ik zeker niet alleen ben in mijn strijd tegen de bureaucratische, administratieve wanorde bij de Belastingdienst. 

De Belastingdienst had me in hun laatste brief nog wel een goeie tip gegeven. Dacht ik. Ik kon alle gegevens waarop ze de laatste terugvordering gebaseerd hadden inzien via toeslagen.nl. Natuurlijk ben ik daar gisteren meteen gaan kijken. Maar verhip, daar heb ik mijn DigiD voor nodig. Wat was mijn inlognaam ook alweer. Oi en mijn wachtwoord? Geen idee. Ah! Nieuw wachtwoord aanvragen. 

Geef uw burgerservicenummer. Pfieuw. Dat weet ik nog wel. 

Er staat voor u geen geregistreerd woonadres in de basis administratie. 

Uuuuuh.... dus? 

Geen nieuw wachtwoord. 

Mmmh... Ok. Dan eens kijken op de site van de Rijksoverheid, hoe het zit met een nieuw DigiD aanvragen als je in het buitenland woont: 

Woont u in het buitenland, dan kunt u voor een DigiD bij de volgende gemeentebalies in Nederland terecht:

Riiiiight! Dus als je in het buitenland woont dan kan je hiervoor bij balies IN NEDERLAND terecht! Natuurlijk! 

Dus als ik de komende dagen niet blog, dan ben ik 'even' naar een gemeentebalie. In Nederland. 

Heeft de Rijksoverheid ook zo'n catchy slogan als de Belastingdienst: leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker.......

Ik vertrouw ze voor geen cent! De Belastingdienst dus.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe suffer en vermoeiender ik die hele Belastingdienst ga vinden. Mijn wanhopige en moedeloze gevoel bij deze immens bureaucratische moloch was net een beetje aan het wegebben. Maar is nu weer in volle hevigheid terug.

1. De brief die ik vandaag heb ontvangen is gedateerd in de toekomst, het is vandaag 6 mei en de brief is gedateerd 8 mei. Dat is op zich dan wel weer knap. Ze zijn hun tijd dus vooruit.

2. We hebben al die jaren keurig onze belastingaangiftes ingevuld conform de door officiële instanties verstrekte papieren. Dus niks vreemds met inkomen enzo. En nu, 3 jaar na dato, doet de Belastingdienst hogelijk verbaasd dat ze van de Basisregistratie Inkomen informatie hebben gekregen over onze inkomens. Die hadden jullie allang! Doedels!

Dus:
Bezwaar? Check
Klacht? Check
Ingebrekestelling? Check. Heb hem maar vast geprint en wel klaar liggen. Mag hem op 31 juli indienen. Precies 12 weken na datumstelling van de Terugvordering. (ja, nu snap ik ook ineens dat ze die brieven tot ver in de toekomst dateren.....)
Klacht bij de Nationale Ombudsman? Check

Gefrustreerd, moedeloos en vermoeid over dit alles? Check

En nu ga ik chocola eten. Uit het heerlijke verwenpakket dat we van mam gekregen hebben.

De Belastingdienst: ze willen geen afscheid van ons nemen

Nou breekt toch echt mijn klomp. Ik was helemaal nog in de feeststemming dat alles nu eindelijk geregeld was met De Belastingdienst.

Maar nee. Nu krijgen we een brief over de Kinderopvangtoeslag van 2012! Of we daar ook nog maar even wat terug willen betalen. 2013 is geregeld, dus logisch, dan gaan ze bij De Belastingdienst nu terug naar 2012. En daarna? Werken ze terug tot in het geboortejaar van Mik?

Anyway. Ik weet het klappen van de zweep nu. Ik ga bezwaar indienen. En daarna een Ingebrekestelling.

En nee, ik ga niet de Belastingtelefoon bellen.

Mensenlief wat een hopeloze bende is het daar zeg! Ik ben die hele Belastingdienst zo hartgrondig zat!

Excuses! De Belastingdienst, the sequel...

Ik ben er nog een beetje ontdaan van.

Een meneer met een zachte g van de Belastingdienst heeft me net gebeld. Om me excuses aan te bieden voor de behandeling door een van zijn collega's aan de Belastingtelefoon. Ja, want ze hadden via de Nationale Ombudsman mijn klacht binnen gekregen en nu waren ze aan de behandeling ervan begonnen. Daarna stak hij een heel prevelement af over wat ik ingediend had, soort van management summary, maar dan heeeeeeeeel langdradig.

Ik was nog te verschrikt dat de Belastingdienst me überhaupt belde, dat ik hem heb gevraagd of hij alsjeblieft alles op schrift wil zetten zodat ik het nog een keer rustig kan nalezen. In een helder moment heb ik nog gevraagd of hij ook in zijn brief wil zetten hoe de afhandeling van de ingebrekestelling gaat gebeuren.

Daar was de zachte g even stil van. Oh. Uh. Een wat? Een ingebrekestelling? Ah. Tja. Dat zat niet in het dossier. Heb hem aangeboden om hem nog een keer een copy op te sturen. Maar dat hoefde niet. Zachte g ging voor me op zoek.

Ik ben benieuwd.

Het excuus voor de onbeschofte behandeling aan de Belastingtelefoon Buitenland is binnen.

De rest? Ik heb er vooralsnog een hard hoofd in.

De kunst van het communiceren

Na 4 weken betrekkelijke stilte, heb ik me vanmorgen weer eens aan het Belastingdienst debacle gewijd. Geen zorgen, ik ga niet nog een keer opsommen wat ze allemaal niet goed hebben gedaan. De laatste status was dat ik een mail van de Nationale Ombudsman had waarin stond dat ze mijn klacht - samen met 1.000-en andere klachten - hadden voorgelegd aan de Belastingdienst met het verzoek om deze met spoed te behandelen. De Belastingdienst had 2 weken om naar me te reageren.

Nee, je mag niet raden. Het is te makkelijk. De Belastingdienst heeft natuurlijk niks van zich laten horen. Alsof de Nationale Ombudsman dat al wist, want in de laatste mail stond ook wat ik nog kon doen als ik niets had gehoord binnen de gestelde tijd.

Vanmorgen hun advies opgevolgd en een keurige brief met alle bijbehorende documentatie naar de Nationale Ombudsman opgestuurd. In de hoop dat er nu dan toch eindelijk iets gaat gebeuren. Aan de Nationale Ombudsman zal het niet liggen.

Maar die Belastingdienst? Hopeloos geval als je het mij vraagt.

Frustrerend, irriterend, vermoeiend. Yep, de Belastingdienst.

Diepe zucht. Tot 10 tellen. Nee, tot 100. Ben inmiddels al tot 3 miljoen 400 duizend 23. En nog ben ik het gevoel niet kwijt. Gefrustreerd, geïrriteerd (tot de 1000e graad!) en oeverloos vermoeid. 

De Belastingdienst heeft ze echt niet allemaal op een rijtje! Je herinnert je misschien nog wel mijn relaas van februari. Dankzij de tip van Viool heb ik meteen de Ingebrekestelling verstuurd. Ook heb ik mijn klacht gestuurd naar de Belastingdienst maar vooral ook naar de Nationale Ombudsman. 

Nadat ik alles nog een keer gelezen had en gegoogled, heb ik ervoor gekozen om in ieder geval al wel een eerste bedrag (minimaal) over te maken. Als teken van goede wil (ondanks dat ik mijn twijfels heb over hun berekening). Maar om nou straks met bevroren tegoeden in Nederland te zitten, vond ik ook weer zowat. 

En weet je wat we nou vandaag krijgen? Twee brieven. Eentje van meneer Blankestijn van kantoor Enschede. En een acceptgiro uit Heerlen. Zo makkelijk. Dan kon ik meteen vast voor de volgende keer het klaar zetten.

Say what?? Geen reactie op de klachten? Geen reactie op de Ingebrekestelling? 

En nee, ik ga ze niet bellen. Na de feestelijke start van de dag vandaag met mijn Nigeriaanse vrienden en dan nu deze 2 ultiem suffe brieven, heb ik geen behoefte om weer voor oen uitgemaakt te worden door een chaggerijnige telefoonman van de Belastingdienst. Ik denk dat ik mijn Nigeriaanse vrienden eens ga vragen hoe ze dat doen, dat spammen. En dan alleen naar de Belastingdienst!

Foutje!

Ja hoor! We hebben er weer één! Een officiële instantie, uit Nederland dit keer, die laat zien hoe je met de klant moet communiceren.

Vandaag kregen we van het Klantcontactcentrum van PWN een openstaande vordering. Nu wonen we al ruim een half jaar niet meer in Nederland, dus deze brief verbaasde me enigszins. Geïntrigeerd heb ik verder gelezen. Het is een brief gedateerd 27 november 2014 (het is vandaag toch 16 februari 2015 heh? Ik vergis me niet? Het is echt 2015?) waarin PWN stelt:

U heeft de voorschotfactuur gedateerd 15 augustus 2014 nog niet betaald. We verwachten het hele bedrag van 12,50 Euro binnen 2 weken op ons rekeningnummer. En dan nog een hele riedel over wat er gebeurt als de betaling niet op tijd binnen is.

Right.

Wij zijn op 31 juli vorig jaar verhuisd. Dat hebben zowel ik, als de verhuurder aan PWN gemeld. Nu krijgen we een factuur voor de periode augustus/september 2014. Ach denk je dan: even een mailtje sturen en het is opgelost. Mis! Als je PWN wilt mailen, dan moet dat via hun website. En nadat je alles hebt ingevuld en je aan je adres toe bent, dan krijg je de melding: PWN kent dit adres niet. U woont in het buitenland (da's dan wel weer scherp opgemerkt). Bel met de klantenservice voor al uw vragen. A raison van 35 cent per minuut.

Ik dacht het niet.

Ik blog. En ik twitter. En ik betaal niet.

Verantwoordelijkheid

Heb me vanmiddag en vanavond eens goed verdiept hoe het hier zit met consumentenrechten. Gelukkig staat daar op verschillende websites veel over uitgelegd (en niet alleen in het Zweeds, want zo goed is mijn Zweeds nu ook weer niet). Waarom vraag je?

Mmmh.. vandaag heeft onze not-so-next-door-maar-beste-neighbour-one-can-have Wouter onze winterbanden op de auto gezet. Nou ja, niet óp. Maar de zomerbanden voor winterbanden verwisseld. Als luxebeest dat in Nederland (en elders) alleen maar huur- of leaseauto's gereden heeft, heb ik werkelijk waar geen idee van car mechanics en ik heb de kennis geen seconde gemist. Nou ja, tot nu dan misschien. Want het blijkt dat de winterbanden die men ons verkocht heeft, niet goed meer zijn. Zijn ouwe barrels met maar een paar miezerige stubs erop. We kunnen er nu nog wel eventjes mee rijden aangezien de 'echte winter' nog niet begonnen is, maar ook de garage waar ik vanmiddag geweest ben, zei meteen 'mevrouwtje, dat worden nieuwe banden voor u, want dit is niet veilig in een echte winter'.

En als je dan bedenkt dat we al een maand lange correspondentie met de verkopende garage in Sundsvall hebben omdat ze een aantal andere zaken ook niet goed hebben gedaan, of liever gezegd: we hebben afspraken gemaakt en die zijn ze niet nagekomen, dan was het nu hoog tijd vond ik om uit te zoeken hoe het hier zit met de Zweedse Kassa, Radar, Ombudsman en noem ze allemaal maar op.

Heb net het verhaal haarfijn uitgelegd, onderbouwd met alle mails die in de afgelopen maand heen en weer gegaan zijn en verstuurd naar Konsumentverket (Zweedse Ombudsman), de lokale Konsumentenbond, naar Toyota Sverige hoofdkantoor, naar Toyota Sverige PR afdeling en heb ze ook via Twitter en Facebook gecontact.

Ben benieuwd. Als ze denken dat ze door niet te reageren er vanaf komen, dan hebben ze het mis.

Ze noemden me vroeger per slot niet voor niks pitbull.