Uuuuh, tja, mmmmmmh....

Rare jongens die Zweden.

Herinner je je nog dat ik een eeuwigheid geleden (10 maanden of zo) gesolliciteerd had op een functie als controllant op het vliegveld hier? Ik was het eerlijk gezegd allang weer vergeten.

Totdat de mina van het bedrijf me 3 maanden geleden belde. Of ik nog in de markt was. Ach, in de markt ben ik altijd. En toen was het modersmålsverhaal nog net niet rond. Ik dacht al (enigszins hebberig): misschien kan ik ze wel tegen elkaar uitspelen. Little did I know!

Goed. Ik was dus nog in de markt. Toen kreeg ik, vrij snel na het telefoontje eigenlijk, allemaal testen gemaild die ik moest gaan doen. Vragen over mijn mensenkennis, mijn technische kennis (ik moest ook lachen toen ik die test opende) en over mijn taalkennis. Niet gezegend met veel geduld, heb ik alles meteen ingevuld en teruggestuurd.

En toen bleef het stil. Zal vast aan die testen hebben gelegen dacht ik al. Ze hebben zeker heel technische mensen nodig.

Tot deze week! Werd ik gisterochtend ineens gebeld door de mina van het bedrijf! Of ik morgen (vandaag dus)  op gesprek kon komen. Uuuuh, tja, mmmmmmmmh... zonde eigenlijk om nee te zeggen. Dus in het kader van je weet nooit heb ik ja gezegd en had ik voor vandaag om 1 uur afgesproken. Precies tussen mijn 2 jobs door.

En nu heeft mina afgebeld. Tja, ze moest ineens naar Stenstavik. Sure. En of we het even konden verschuiven.

Nu is het klaar. Nu heb ik wel geduld genoeg gehad. En ik heb het ook veel te leuk met mijn modersmålskinderen. Vanmorgen kwam de 3-jarige Engels Zweedse me al stralend tegemoet rennen. Heeft ze hiervoor nog nooit gedaan, toen dook ze alsmaar weg bij haar vader. Vanmorgen niet hoor. "Jooooo!" en we hebben het reuze gezellig gehad met The Wheels on the Bus (krijg je dan de hele dag niet meer uit je hoofd, dat wijsje) en met de andere liedjes van Fun English. En daarna bij de Amerikaans Zweedse zusjes was het een hele club kids die zich om me heen en op me installeerde. We hebben Engelse spelletjes gedaan en liedjes gezongen en waar de zusjes eerst pertinent weigerden om iets Engels te zeggen, beginnen ze nu langzaam maar zeker ook in het Engels te antwoorden.

Die mina kan lekker in haar sop gaar koken.

Ik blijf bij mijn kids!

Een shock!

Ik moet gewoon even bijkomen. Even bijkomen van de shock.

We hebben inmiddels een jaar ons persoonsnummer, dus een jaar geleden zijn we begonnen met solliciteren. Eerst wat aarzelend, niet teveel tegelijk. Maar al snel werd het bij mij een soort van massa productie. Minimaal 5 sollicitaties per week de deur uit. Ok, dat telt als massa productie in this neck of the woods.

Behalve op de sollicitaties voor de thuiszorg, heb ik eigenlijk op geen enkele van de inmiddels tientallen sollicitaties gehoord. Schijnt ook weer een cultuur dingetje te zijn. Alhoewel, ik weet eerlijk gezegd niet eens (meer) hoe dat nu in Nederland is. Hoor je daar nog wel iets als je het niet geworden bent?

Anyway. Vanmorgen werd ik gebeld. Een meneer die overduidelijk niet Zweeds was, maar wel in het Zweeds sprak. Moest even omschakelen en toen snapte ik hem. Deze meneer belde mij over een sollicitatie die ik ruim 3 maanden geleden gedaan heb! Nou, als ze beginnen met bellen, dan gaat het de goeie kant op zou ik zeggen!

Ja hoor, toen ik eenmaal van de schrik bekomen was, hebben we mijn sollicitatiegesprek kunnen plannen. Aanstaande donderdagochtend om kwart over 8 ga ik bij Marc op gesprek voor de positie van modersmålslärare. Ja, want het is zo handig dat ik meerdere talen spreek en toen ratelde hij er nog wat in het vlot Frans achteraan. Poeh! Gelukkig kon ik hem vlot in het Frans antwoorden dat ik het nu fijner vond om aan de telefoon in ieder geval Zweeds te praten.

Ga straks mijn sollicitatie brief er nog maar eens bij zoeken. En deze dagen heel veel naar Patrick Bruel luisteren. Kan nooit kwaad.

PS nog niks van PostNord gehoord. Stelletje achterbakse doedels!

Op een dag....

Krokoms Bostäder heeft het op zijn heupen. We hebben onze huurbaas hoog zitten. Voor Jämtse, of liever Krokomse begrippen, reageren ze snel. Zijn ze behulpzaam en doen moeite om dingen te regelen. Zo ook het onderhoud van de appartementen hier op Rödön. Onze oude(re) buurvrouw Kristine vertelde dat ze in alle 20 jaar dat ze hier woont nog nooit een schilder hier gezien heeft. En Kristine mag dan oud zijn, er ontgaat haar niks!

Dit wordt nu ruimschoots goedgemaakt. De schilders zijn hier al een maand en het ziet er naar uit dat ze hier ook nog wel even zullen zijn. Wat is de logica van een Zweedse / Jämtse / Krokomse schilder?

Zo'n 5 weken geleden kregen we een brief. Als er iets gedaan wordt of moet worden hier, dan krijg je altijd een brief. Zijn ze gek op hier. Een brief dus over het schilderen. Met een geplande begindatum. Of we alsjeblieft al onze troepies van het balkon en de deur en de muur wilden halen zodat de schilders lekker snel aan de gang konden. Nou hebben wij niet zoveel troepies, dus dat was 5 weken geleden zo gepiept.

Begin augustus werd er toen een keet neergezet. Zonder fikaplaats gebeurt er helemáál niks. Op 10 augustus was het eindelijk zover en zagen we de schilders voor de eerste keer live. Niet dat ze meteen aan de gang gingen hoor. Eerst moeten de appartementen allemaal bekeken worden. We wisten niet dat dit een routine zou worden die elke ochtend herhaald wordt. Er zou per slot zomaar iets kunnen veranderen overnight! Jonge baas en oude baas haalden op dag 2 een schuurpapiertje tevoorschijn. De een begon bij de dagopvang links van ons huis. De jonge baas begon bij de schuurtjes aan de andere kant. Ettelijke fikapauzes verder (om over de tripjes naar Krokom nog maar te zwijgen om een ander kwastje te halen) was deze schuuretappe klaar en begon jonge baas met rood schilderen van de schuurtjes. Oude baas is toen een heel aantal dagen zoek geweest. Jonge baas was niet helemaal eentig, want zijn vriendin (althans, dat nemen we aan) kwam rond het middaguur in haar nieuwe Audi voorrijden om zijn lunch te bezorgen.

Na het rood van de schuurtjes, was het tijd voor het wit van de dagopvang. Logisch. En als ie het wit van de dagopvang zat was, schuurde jonge baas er lustig op los bij een van de lage appartementengebouwtjes. Halverwege vorige week dook ineens oude baas weer op. En ook de steigerbouwers. Enthousiaste jongens die ons appartementengebouw sinds vorige week donderdag in de steigers hebben gezet.

Nou dan gaat nu opschieten zou je denken. Dan beginnen ze toch snel met ons gebouw en zijn ze daarna snel weer vertrokken. Nee joh! Er wordt nog lustig rood en wit geverfd bij de andere lage appartementengebouwtjes en bij de dagopvang. En gisteren is men ook aan het schuren en beitsen van de deuren begonnen. Inderdaad, tussen de fikapauzes door.

Vanmiddag maar weer eens gevraagd wanneer ze denken aan ons gebouw te gaan beginnen. De oude baas moest er een beetje peinzend van kijken. "Nou... misschien morgen".

Ben benieuwd.

Op een dag, dan is het allemaal geschilderd. Hoop dat de sneeuw nog even wacht met vallen.

Solliciteren

Ik heb inmiddels al weer een stuk of 5 nieuwe sollicitaties de deur uitgedaan. En bij 3 van de 5 heb ik zowaar meteen iets gehoord!

Bij twee kreeg ik een autoresponse dat ze mijn sollicitatie ontvangen hadden en dat ze ermee aan de slag gingen. Over een paar weken komen ze bij me terug om me te laten weten of ik door ben in de selectie.
Bij een andere ontving ik een uitgebreid epistel om me te bedanken voor mijn interesse en daarna volgde de uitleg van het recruitment proces. Bij de eerste zin viel mijn mond wel open: het recruitment proces duurt 4-6 maanden. Yep, je leest het goed: 4-6 maanden! En nee, het gaat niet om een vertrouwenspositie op de ambassade of een spionnenpost aan de Botnische Golf. Het gaat om een verkoopplek in een van de grootste (dat dan weer wel) buitensportzaken hier in Jämtland.

Ach ja. Haastige spoed is zelden goed and all that. Maar een beetje spoed is soms zo gek nog niet.

Dat vertellen ze er niet bij!

Het lag al een paar dagen in huis: de doos met daarin Anna's Pepparkakshus. De muren, het dak en de schoorsteen van pepparkakar. De icing sugar en de snoepjes moet je er zelf bij regelen. So far so good.

Vanmiddag vol goede moed de keuken ingedoken om een gezellig huisje te fabrieken. Maar toen het doosje openging, bleek het dak en 2 muren in gruzelementen te liggen!! Het is dus meer een soort van renovatieproject geworden.

Met heeeeeeeeeel veel geduld hebben we 200 gram suiker gesmolten. Geen idee wat de Zweedse truc is om de overgeschoten gesmolten suiker ooit weer uit het pannetje te krijgen. Maar goed, we hadden dus plaksuiker om de gruzelementen weer tot een muur en een dak te maken. Met veel geduld (en verbrande vingers) hebben we de onderdelen weer aan elkaar gelijmd. En toen begon het bouwen.

Gelukkig hadden we genoeg icing sugar om nog een beetje van de breuken te verhullen en met een hoop leuke snoepjes erop en een leuk lintje uit de schoorsteen is het nog best leuk geworden al zeg ik zelf!

Niet slecht voor een eerste keer!