Vorige week begon mijn verbazing over de manier waarop de modersmålsenheten hier in Östersund omgaat met contracten met haar werknemers.
Kom bij ons werken! Heb je vrienden? Neem ze mee, ze kunnen misschien wel direct aan de slag! Heb je een auto? Nog beter, hier is je contract: ondertekenen maar. Nee, je hoeft het niet mee naar huis te nemen. Hier is een pen, onderteken het maar. Right here, right now.
Het zijn allemaal vriendelijke mensen hoor. En ze doen ook enorm hun best. Maar dat dingetje met die contracten, dat zat en zit me nog steeds niet helemaal lekker. Heb her en der rondgevraagd en het is inderdaad zo dat dit departement geen contracten voor onbepaalde tijd afgeeft. Alle contracten zijn op zijn vroegst vanaf het begin van het schooljaar tot maximaal de dag waarop de zomervakantie begint. In de tussenliggende schoolvakanties heb je de keuze om of (gespaarde) vakantiedagen op te nemen of dat je vrij bent zonder doorbetaling. Aangezien ze hier in Zweden nogal genereus zijn met het aantal schoolvakanties, zit het er niet in dat je alle schoolvakanties kunt coveren met de gespaarde vakantiedagen.
Dat is de situatie en daar wil ik een manier om heen vinden. Nu heb ik er niet veel fiducie in om als een Don Quijote ten strijde te trekken tegen de vreemde regels met betrekking tot de contracten. Maar toen realiseerde ik me ineens dat ik sinds juni van vorig jaar lid ben van de Akademikers A-kassa. Elke maand betaal ik een heel bescheiden premie en als je voldoet aan een aantal voorwaarden, dan keert Akademikers A-kassa uit bij werkloosheid: noem het een werkloosheidsverzekering. Klinkt bijna too good to be true, maar natuurlijk heb ik al contact met ze opgenomen om te checken hoe het zit in mijn situatie: contract tot begin zomervakantie en zo goed als gegarandeerd nieuw contract na zomervakantie. Of zij dan het stuk daar tussen zullen coveren.
Ik ben benieuwd!
Posts tonen met het label kommun. Alle posts tonen
Posts tonen met het label kommun. Alle posts tonen
zondag 17 januari 2016
maandag 11 januari 2016
En toch vind ik het vreemd
Vandaag heb ik mijn allereerste 'studiedag' met mijn modersmålscollega's gehad. Een verwonderende belevenis.
In een ijskoude aula van een van de middelbare scholen in de stad hield de modersmålsenhet vandaag deze studiedag. Slalommend tussen de sneeuwschuivers door en uiteindelijk gelukkig nog een parkeerplek gescoord op 10 minuten lopen van school, kwam ik 1 minuut voordat het officieel zou beginnen binnen stenderen. Yep, you've guessed it. 9 uur kan ook best 9 uur en een beetje zijn. En nog een beetje meer ook.
Dit bedrijfsonderdeel van Östersunds kommun groeit elke dag omdat er nog steeds meer nieuwe invandrare hier komen die ondersteuning op gebied van taal nodig hebben. Dus allereerst mochten alle nieuwe mensen zich kort voorstellen. Heb ontdekt dat mijn collega's echt uit alle hoeken van de wereld komen: van Canada tot Pakistan tot Uzbekistan en de Verenigde Staten. Thailand, Turkije, Syrië en de Dominicaanse Republiek levert ook modersmålspedagogen en dan heb ik vast nog een dozijn landen niet gehad.
Tot eind 2015 had dit bedrijfsonderdeel 3 opdrachten: moedertaal onderwijs, moedertaal steun (zoals ik met een aantal kinderen onder de 5 doe op verschillende förskolor) en studiebegeleiding. Sinds begin van dit jaar is er een nieuwe opdracht bijgekomen. Bij wet is besloten dat dit bedrijfsonderdeel ook mensen levert om de rector desgewenst te ondersteunen bij de eerste gesprekken die hij/zij voert met een leerling. Doel van zo'n gesprek is om te bepalen wat een goed startpunt voor de leerling is op school. Ook voor het vervolg gesprek, dus als een leerling al een tijdje op school geweest is en bepaald moet worden of de leerling door kan stromen ja of nee, kan inzet van iemand uit mijn bedrijfsonderdeel wenselijk zijn.
Aangezien dit een nieuwe opdracht is en men het best spannend vond, is de hele dag hieraan gewijd. In groepjes hebben we teksten gelezen over deze nieuwe opdracht en vragen beantwoord.
Wat ik hoogst wonderlijk blijf vinden is dat je eigenlijk van te voren al precies weet hoe het gaat in die groepjes. Er zijn er 2 of max 3 die praten en die dingen opschrijven en de anderen, nou ja, die zijn erbij. Vond het helemaal wonderlijk dat de antwoorden opgeschreven waren (heel 2.0 in www.todaysmeet.com), op naar de volgende opdracht. Nou ja. Nu klinkt het alsof er in een hoog tempo gewerkt werd. Was een soort van Zweeds werktempo zeg maar. Lagom. Heb ondertussen mijn mail bij kunnen werken en met een aantal nieuwe collega's gepraat. En wat blijkt nou: eenmaal in jaarcursus 6 moet je als modersmålspedagog ook rapport schrijven voor de betreffende modersmål. En de criteria voor modersmål heeft men op exact hetzelfde niveau gelegd als de criteria voor Zweeds. Zweeds heeft men zo goed als elke dag op school. De leerlingen spelen, lezen, werken in een Zweedse omgeving. En modersmålsundervisning, dat hebben ze 1 uurtje per week. Iets zit hier niet helemaal lekker als je het mij vraagt.
En dan nog een dingetje: blijkt dat de arbeidsovereenkomsten van de modersmålspedagoger tot juni lopen. Niks in de zomervakantie. En daarna begint het hele gebeuren weer opnieuw. Tja, want als ze iedereen moeten doorbetalen in de zomervakantie. Toch vind ik dat vreemd.
Een kort zomervikariaatje thuiszorg is zo gek nog niet.
In een ijskoude aula van een van de middelbare scholen in de stad hield de modersmålsenhet vandaag deze studiedag. Slalommend tussen de sneeuwschuivers door en uiteindelijk gelukkig nog een parkeerplek gescoord op 10 minuten lopen van school, kwam ik 1 minuut voordat het officieel zou beginnen binnen stenderen. Yep, you've guessed it. 9 uur kan ook best 9 uur en een beetje zijn. En nog een beetje meer ook.
Dit bedrijfsonderdeel van Östersunds kommun groeit elke dag omdat er nog steeds meer nieuwe invandrare hier komen die ondersteuning op gebied van taal nodig hebben. Dus allereerst mochten alle nieuwe mensen zich kort voorstellen. Heb ontdekt dat mijn collega's echt uit alle hoeken van de wereld komen: van Canada tot Pakistan tot Uzbekistan en de Verenigde Staten. Thailand, Turkije, Syrië en de Dominicaanse Republiek levert ook modersmålspedagogen en dan heb ik vast nog een dozijn landen niet gehad.
Tot eind 2015 had dit bedrijfsonderdeel 3 opdrachten: moedertaal onderwijs, moedertaal steun (zoals ik met een aantal kinderen onder de 5 doe op verschillende förskolor) en studiebegeleiding. Sinds begin van dit jaar is er een nieuwe opdracht bijgekomen. Bij wet is besloten dat dit bedrijfsonderdeel ook mensen levert om de rector desgewenst te ondersteunen bij de eerste gesprekken die hij/zij voert met een leerling. Doel van zo'n gesprek is om te bepalen wat een goed startpunt voor de leerling is op school. Ook voor het vervolg gesprek, dus als een leerling al een tijdje op school geweest is en bepaald moet worden of de leerling door kan stromen ja of nee, kan inzet van iemand uit mijn bedrijfsonderdeel wenselijk zijn.
Aangezien dit een nieuwe opdracht is en men het best spannend vond, is de hele dag hieraan gewijd. In groepjes hebben we teksten gelezen over deze nieuwe opdracht en vragen beantwoord.
Wat ik hoogst wonderlijk blijf vinden is dat je eigenlijk van te voren al precies weet hoe het gaat in die groepjes. Er zijn er 2 of max 3 die praten en die dingen opschrijven en de anderen, nou ja, die zijn erbij. Vond het helemaal wonderlijk dat de antwoorden opgeschreven waren (heel 2.0 in www.todaysmeet.com), op naar de volgende opdracht. Nou ja. Nu klinkt het alsof er in een hoog tempo gewerkt werd. Was een soort van Zweeds werktempo zeg maar. Lagom. Heb ondertussen mijn mail bij kunnen werken en met een aantal nieuwe collega's gepraat. En wat blijkt nou: eenmaal in jaarcursus 6 moet je als modersmålspedagog ook rapport schrijven voor de betreffende modersmål. En de criteria voor modersmål heeft men op exact hetzelfde niveau gelegd als de criteria voor Zweeds. Zweeds heeft men zo goed als elke dag op school. De leerlingen spelen, lezen, werken in een Zweedse omgeving. En modersmålsundervisning, dat hebben ze 1 uurtje per week. Iets zit hier niet helemaal lekker als je het mij vraagt.
En dan nog een dingetje: blijkt dat de arbeidsovereenkomsten van de modersmålspedagoger tot juni lopen. Niks in de zomervakantie. En daarna begint het hele gebeuren weer opnieuw. Tja, want als ze iedereen moeten doorbetalen in de zomervakantie. Toch vind ik dat vreemd.
Een kort zomervikariaatje thuiszorg is zo gek nog niet.
woensdag 16 september 2015
De open deur
Na een professioneel sollicitatie gesprek, een heuse referentiecheck, een keurige brief met uitnodiging voor de introductietraining en een herinnerings-SMS was het gisteren eindelijk zover: de introductietraining Basiscompetenties / deel 1 voor vikarier die in de zorg aan de slag gaan voor Östersunds kommun. Nog in de blije verwondering over het verschil in bejegening met wat ik gewend was in Krokoms kommun, meldde ik me gisterochtend even voor 8-en voor de training.
In een nondescript gebouw aan de rand van het centrum was een vergaderzaal geboekt. Als een van de eersten binnen, had ik een goed plaatsje om de andere 20 deelnemers binnen te zien sluipen. Vooral niks zeggen, ook niet naar andere mensen kijken en dan een plaatsje achterin de zaal zoeken waar je zover mogelijk in je jas kunt duiken. Om 10 over 8 kwam de laatste binnen sluipen. Wel met een stralende glimlach, dat dan weer wel. Een oudere dame en een jonge blom van de Kompetensenhet (what's in a name) waren de sprekers van de ochtend.
Guess what er als eerste werd vermeld? Natuurlijk: de fikatijden. Met die info op zak, stak men van wal met - I kid you not - 14 powerpoint presentaties. En geen presentaties van een slide of 8 of zo. Nee, minimaal 25 slides in iedere presentatie. De Kompetensenhet had wel zijn best gedaan om er bewegende plaatjes in te zetten. Het nam niet weg dat de sluipende goegemeente niet enorm enthousiast reageerde bij weer een volgende presentatie.
Om de monotonie van Powerpoint lawine enigszins te doorbreken werden er vlak voor de eerste fikapauze nog een paar filmpjes getoond. Filmpjes van de Universiteit in Uppsala over hoe het vooral níet moet wanneer je in de zorg werkt. Dat laatste werd er niet bij verteld door de Kompetensenhet. Na de hele obvious filmpjes werd ons verteld: zo, nu gaan jullie discussiëren met degene die naast je zit. Het eerste filmpje toonde bijvoorbeeld een jongen die als vikarier bij een oudere dame naar binnen stormde, niet naar haar luisterde en haar met grof geweld onder de douche wilde zetten. Omdat dat nou eenmaal op het schema stond. Varsågod, diskutera.... Right.
De eerste fika was meteen een heel stevige: grote bruine hompen brood lagen klaar waar we kaas of worst op konden doen, al naar gelang behoefte. Voor de sjeuigheid kon je er dan ook nog een schijfje komkommer tussen priegelen. Na de fika was het weer terug naar de obvious filmpjes, het 'discussiëren' en de rest van de 14 powerpoint presentaties.
Het is me (weer) opgevallen dat er zo vaak hetzelfde gezegd wordt, op 4 of 5 verschillende manieren. En gisteren leek de Kompetensenhet zelf iedere keer weer blij verbaasd dat ze nóg een manier hadden gevonden om iets überlogisch te vertellen.
Na de lunchpauze kwam er een nieuwe ster van de Kompetensenhet om ons te vertellen over hoe je eigenlijk je handen moet wassen en waar je het beste kunt gaan staan om te praten met je klant. De middagfika om half 3 was heel welkom, niet alleen bij mij. Nog een uurtje later was het gedaan met de Basiscompetentie training.
Natuurlijk, ik had het kunnen weten, de training heette niet voor niks introductie training basiscompetenties. Dan gaat het dus over handen wassen, hoe is je lichaamstaal, dat je moet luisteren naar de klant en welke 23 wetten, 37 policies, 62 formulieren en 100-en brochures er zijn over werken in de zorg.
De intentie is hartstikke goed. En de middagfika was ook heerlijk. Maar ben in 1 dag nog nooit zoveel open deuren door gegaan.
woensdag 26 november 2014
Inflyttarträff
We zijn net terug uit Östersund. In het raadhuis werd vanavond een Inflyttarträff georganiseerd. Voor alle nieuwe mensen die in de afgelopen maanden hier zijn komen wonen. Nu waren wij wel een beetje spionnen, want officieel wonen we natuurlijk niet in Östersunds kommun, maar in Krokoms kommun. Maar als goede (en nieuwsgierige) buren hebben we ons aangemeld en mochten we komen.
Het raadhuis was mooi verlicht met allemaal buitenkaarsen. We mochten door de grote ingang naar binnen en op de eerste verdieping had men een heel buffet ingericht. Er liepen al wat mensen wat te drentelen en naarmate het dichter naar half 6 ging, werd het steeds drukker. Ik had gedacht dat zo'n Inflyttargebeuren voor mensen is die van buitenslands komen, maar het viel me op dat de Zweden die van elders hierheen zijn gekomen in de meerderheid waren. De gemiddelde leeftijd lag overigens wel ver boven de 50.
Met een verrukkulluk stukje zalm, lekkere piepertjes, goed sausje en heerlijke salade op onze respectievelijke bordjes schoven we de conferentiezaal binnen op de eerste verdieping. Mik vond het reuze spannend dat we in het huis van de burgemeester waren. Dat we de burgemeester niet gezien hebben, vond Mik niet zo erg omdat hij Birger een hand heeft gegeven.
De inhoud van de presentaties was, hoe zal ik het zeggen, anders dan we gedacht hadden. Het begon er al mee dat het niet goed te verstaan was omdat het een geroezemoes van jewelste was, de microfoon het niet goed deed en de boxen alleen maar voorin de zaal vlakbij de spreker stonden. En de toeristische informatie was niet van dien aard dat we die niet allang gelezen hadden voordat we hierheen kwamen. Ik had gedacht, we horen uitgebreid over de nieuwe stadsdelen, wanneer gaat men beginnen met Storsjö Strand, interessante openingen op gebied van werkgelegenheid en nog wat meer van die handige handvatten. Maar nee dus.
De intentie was hartstikke goed. En het eten was heerlijk. En de lichtjes in de stad waren mooi.
Het raadhuis was mooi verlicht met allemaal buitenkaarsen. We mochten door de grote ingang naar binnen en op de eerste verdieping had men een heel buffet ingericht. Er liepen al wat mensen wat te drentelen en naarmate het dichter naar half 6 ging, werd het steeds drukker. Ik had gedacht dat zo'n Inflyttargebeuren voor mensen is die van buitenslands komen, maar het viel me op dat de Zweden die van elders hierheen zijn gekomen in de meerderheid waren. De gemiddelde leeftijd lag overigens wel ver boven de 50.
Met een verrukkulluk stukje zalm, lekkere piepertjes, goed sausje en heerlijke salade op onze respectievelijke bordjes schoven we de conferentiezaal binnen op de eerste verdieping. Mik vond het reuze spannend dat we in het huis van de burgemeester waren. Dat we de burgemeester niet gezien hebben, vond Mik niet zo erg omdat hij Birger een hand heeft gegeven.
De inhoud van de presentaties was, hoe zal ik het zeggen, anders dan we gedacht hadden. Het begon er al mee dat het niet goed te verstaan was omdat het een geroezemoes van jewelste was, de microfoon het niet goed deed en de boxen alleen maar voorin de zaal vlakbij de spreker stonden. En de toeristische informatie was niet van dien aard dat we die niet allang gelezen hadden voordat we hierheen kwamen. Ik had gedacht, we horen uitgebreid over de nieuwe stadsdelen, wanneer gaat men beginnen met Storsjö Strand, interessante openingen op gebied van werkgelegenheid en nog wat meer van die handige handvatten. Maar nee dus.
De intentie was hartstikke goed. En het eten was heerlijk. En de lichtjes in de stad waren mooi.
Abonneren op:
Posts (Atom)